"Krew na rękach" Agnieszka Peszek

Autorka: Agnieszka Peszek

Tytuł: Krew na rękach

Data premiery: 13.05.2025

Wydawnictwo: 110 procent

Liczba stron: 352

Gatunek: thriller psychologiczny

 

Agnieszka Peszek to autorka, która udowadnia, że na polskim rynku self-publishing też się może udać! Swoje książki własnym nakładem wydaje od początku, od roku 2021 i choć chwilę to potrwało, by jej nazwisko stało się rozpoznawalne, to od ostatnich dwóch lat z każdą kolejną książką jej popularność jest coraz większa. “Krew na rękach” to jej piętnasta powieść, jak sama mówi - dla niej wyjątkowa, gdyż wymagała od niej wielu nakładów pracy, naprawdę solidnego psychologicznego researchu. W wersji audio czytana jest przez gwiazdy wśród lektorów: Filipa Kosiora i Paulinę Holtz.

Aktualnie autorka w pełni poświęca się pisaniu i promowaniu swoich książek, mówi, że kwestie marketingowe dostarczają jej sporo frajdy. W swoim życiu robiła różne rzeczy, jednak literatura i sport to dwie stałe, które towarzyszą jej od zawsze.

 

Historia “Krwi na rękach” zaczyna się w karetce. To tam budzi się Anna i jest przerażona, nie może się ruszyć, nie wie, co się z nią stało. A przecież jej życie układało się tak dobrze - w końcu zrezygnowała z pracy w szpitalu, która wywoływała w niej chroniczny stres i zatrudniła się do całodobowej opieki nad starszym panem po wylewie… Jak więc znalazła się w karetce i dlaczego nic nie pamięta? Ratownicy nie są skorzy do rozmowy, informują ją tylko, że została znaleziona cała we krwi, a tuż obok niej leżał nóż… Sama jednak nie wydaje się ranna. Czyja to krew? Co tak naprawdę się stało? I dlaczego przypięta jest kajdankami do łóżka w karetce?

 

Książka rozpisana jest na prolog, cztery części i epilog. Każda część składa się z kilku bądź kilkunastu krótkich rozdziałów, których narracja toczy się naprzemiennie - stałą jest Anna, postacie męskie się zmieniają. Każda część opatrzona jest określeniem czasu, akcja nie toczy się chronologicznie, a skacze - prolog toczy się w karetce, część pierwsza sporo wcześniej, gdy Anna postanowiła zrezygnować z pracy w szpitalu, część druga znowu wraca do czasów aktualnych i tak dalej. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie czasu teraźniejszego z kilku perspektyw, jednak świat, który widzimy, jest zawsze przedstawiony subiektywnie, a narratorzy zdradzają nam tylko to, co chcą, żebyśmy wiedzieli. Styl powieści jest codzienny, przyjemny, poprawny gramatycznie, język raczej unikający wulgaryzmów. Dialogi wypadają naturalnie, książkę czyta się łatwo i płynnie.

 

Kreacje postaci zbudowane są sprawnie, z dużym wyczuciem realności, a informacje o ich życiu i charakterach są ściśle kontrolowane. Autorka sprawnie manipuluje danymi naginając je do potrzeb fabuły - już przed setną stroną wydaje nam się, że wiemy o co w tej historii chodzi, kto za zbrodnią stoi, choć jeszcze czekamy, by poznać motywy, ale czy na pewno? Tropy fabularne są podrzucane oszczędnie, bo kiedy już je dostajemy, wiemy, w którą stronę uwagę kierować. Może mniej doświadczeni w gatunku thrillera psychologicznego czytelnicy nie domyślą się, gdzie autorka nas prowadzi, ale nawet jeśli, to nie psuje to przyjemności z lektury - bo tak naprawdę wszyscy idziemy po sznurku przez nią rozwijanym.

 

Jako że powieść zaczyna się prostą charakterystyką postaci, to też niewiele mogę sama o nich napisać - to właśnie odkrywanie ich charakterów, tego, co ich ukształtowało i kim tak naprawdę są, sprawia sporą frajdę z lektury. Możemy jednak krótko pomówić o Annie - to kobieta powoli zbliżająca się do 40-stki, która od dobrych kilka lat pracowała w szpitalu na oddziale położniczym. Praca jednak po zmianach kadrowych okazała się tak stresująca, że w końcu postanowiła odejść. Anna nie ma rodziny, jest jedynaczką, a jej rodzice nie żyją, nie założyła też nigdy własnej rodziny, choć partnerów miała kilku. To racjonalna kobieta, która choć pieniądze ma, to pracować chce - ma plan na przyszłość i teraz skrupulatnie go realizuje. To postać, która lubi być przydatna, chce w życiu innym pomagać, ma jednak też swoje małe dziwactwa. Równocześnie ciągle nie czuje się do życia dorosłego w pełni przystosowana, jej matka bardzo długo trzymała ją pod kloszem.

Inną relację z rodzicami miał Daniel, syn starszego pana, którym Anna się teraz opiekuje. Jego ojciec był wiecznie zajętym lekarzem, który nigdy nie miał dla syna czasu, a któremu on przez całe życie starał się zaimponować. Jasne jest, że w przeszłości został mocno przez niego skrzywdzony, czy zatem teraz nie wykorzystuje okazji, by się na nim trochę odegrać?

 

Autorka wprowadza nas w ciekawy świat - świat opieki medycznej. Odsłania przed nami sposób pracy pielęgniarek, podkreśla problemy, z którymi muszą się borykać i to nie tylko te wynikające po prostu z nadmiaru obowiązków, ale i problemy kadrowe czy finansowe. Równocześnie pyta - czy człowiek, który wybrał zawód mający na celu ratowanie życia innym jest z natury dobry?

Historia szczególnie uczula na problemy życia osób starszych, niedołężnych, obrazuje problem, gdy człowiek uwięziony zostaje we własnym ciele… przybliża jak wygląda opieka nad takimi osobami, choć oczywiście cały czas należy pamiętać, że jest to część fabuły, której głównym celem nie jest nauczenia nas medycyny, a manipulacja fabułą…

 

Bo od początku nie mamy najmniejszych wątpliwości - ktoś tutaj został zmanipulowany, ktoś przecież Annę w coś wrobił. Jak do tego doszło i kto za tym stoi, jaki jest jego cel i motywacja? Kim jest ten, kto dyryguje zdarzeniami, kto jest tym panem marionetek, którymi są wszystkie pozostałe postacie powieści? Równocześnie te pytania wymuszają refleksję nad złem, nad zemstą, nad próbą odpłacenia za dawne krzywdy. Czy na pewno warto się na nich skupiać, czy na pewno zemsta to właściwe wyjście?

 

Cała historia wypada w miarę równo, dopiero pod koniec lekko wytraca rytm, gdy jest już bardzo blisko rozwiązania fabuły - myślę, że to wynik wprowadzenia niewielkiego wątku romansowego, co do konieczności którego nie jestem przekonana. Równoważy się to z początkiem, który z kolei jest niesamowicie dobrze dopracowany - sam proces otwierania powiek przez bohaterkę poprowadzone jest tak, że wywołuje takie emocje, że hej!

 

Agnieszka Peszek świetnie sprawdziła się w gatunku thrillera psychologicznego - to było moje pierwsze spotkanie z jej piórem w takiej odsłonie i z tych kilka książek, jakie jej autorstwa czytałam, wypadło najlepiej. Całość jest spójna, dopracowana, napięcie utrzymuje czytelnika na w miarę stałym poziomie, a intryga raz po raz robi solidne twisty, które choć czasem da się przewidzieć, to finalnie zostawiają czytelnika w poczuciu zaskoczenia. Podoba mi się świat, w który autorka nas wprowadziła - medycyna, spojrzenie pielęgniarki na zawód to coś, z czym nieczęsto mamy w polskiej literaturze kryminalnej, która nie jest przecież thrillerem medycznym, do czynienia. Autorka kreacje postaci buduje solidnie, czuć, że są przemyślane i naprawdę dobrze rozpisane. “Krew na rękach” to historia zajmująca, wciągająca, którą najchętniej połknie się na raz, a która równocześnie dobrze trzyma się ram gatunkowych. To coś dla fanów thrillerów psychologicznych z mocno zasupłaną intrygą, w której tym, co najważniejsze, są postacie.

 

Moja ocena: 7,5/10

 

Recenzja powstała w ramach współpracy z Agnieszką Peszek.

Dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!