"Nie patrz" Marcel Moss

Autor: Marcel Moss

Tytuł: Nie patrz

Data premiery: 29.01.2020

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 352

Marcel Moss na rynku wydawniczym debiutował jesienią 2019 roku książką „Nie odpisuj”. Wcześniej znany był głównie jako właściciel profilu ig @zwierzenie, na którym upublicznia historie ludzi, którzy pragną mu się zwierzyć z własnych problemów. Dzięki temu profilowi powstał pomysł na książkę. Główna bohaterka prowadzi podobny profil,  a jedna z wielu wiadomości, na którą odpisuje, powoduje lawinę katastrofalnych zdarzeń. Moss z zawodu jest ekspertem do spraw social media i digital marketingu, co również znajduje miejsce w jego powieści, która porusza między innymi temat hejtu w internecie. „Nie patrz” to jego druga powieść. Pojawiają się w niej postacie z pierwszej książki, ale spokojnie można ją czytać bez znajomości „Nie odpisuj”. Te dwa tytuły są ze sobą bardzo luźno powiązane.

Akcja powieści rozpoczyna się kiedy kilka miesięcy temu w podwarszawskim Konstancinie doszło do dziwnego morderstwa – zginął człowiek dźgnięty nożem w brzuch, po czym spalono ciało w jego własnym samochodzie. Śledztwo jest ciągle w toku, chociaż wygląda na to, że raczej stanęło w martwym punkcie. W tym samym czasie w Warszawie, Ewa, znana psychoterapeutka, której życie prywatne odbiega raczej od przyjętych standardów, dostaje wiadomość na Instagramie od Martyny, dawnej pacjentki, która aktualnie zamknięta jest w szpitalu psychiatrycznym. Martyna każe Ewie przeprowadzić prywatne śledztwo na temat tamtych wydarzeń grożąc, że w innym wypadku ujawni jakiś kompromitujący kobietę film. Ewa nie ma wyboru, musi zrobić to czego żąda Martyna. Musi jakoś zbliżyć się do konstancińskiej grupy nastolatków, wśród których przebywa syn ofiary, a którzy ewidentnie w jakiś sposób są zamieszani w sprawę... Czy uda się Ewie znaleźć mordercę? I jak aktualne wydarzenia wiążą się z przeszłością kobiety?

Książka składa się z prologu, trzech części oraz epilogu. Każda część podzielona jest na krótkie rozdziały, które przedstawione są z punktu widzenia kilku osób i dzieją się zarówno teraz, jak i na chwilę przed morderstwem, a także na dwa lata wstecz. Narracja przedstawiona jest w pierwszej osobie czasu teraźniejszego, głównymi narratorami są psychoterapeutka Ewa oraz nastolatka Nina. Poza nimi do głosu kilka razy dochodzi tajemniczy, maltretowany Adam i pojedynczo dwie lub trzy inne postacie. Z początku ciężko było mi się połapać nie tyle w osobach, co w dziejących się czasach, historia mocno skacze. Jednak szybko da się do tego przywyknąć, po kilkudziesięciu stronach udało mi się już złapać rytm i książkę czytało się wręcz ekspresowo.

Czytając miałam wrażenie, że zagłębiam się w coraz mocniej chore umysły. Żaden z przedstawionych bohaterów nie wiedzie normalnego życia, każdy skrywa jakieś tajemnice, na problemy ze sobą lub ze swoim życiem. To naprawdę spore nagromadzenie patologii i psychopatów. Miałam jednak wrażenie, że dwie z trzech głównych postaci są bardzo podobne do tych znanych już z „Nie odpisuj”. Ewa, tak jak tam Martyna, nie umie pogodzić się z odrzuceniem, a smutki zapija codziennie sporą dawką alkoholu. Adam to mężczyzna, nad którym znęca się żona, dokładnie tak jak wcześniej było z Michałem. Trochę za dużo tu zbieżności, szkoda, że autor nie pokusił się całkiem o coś nowego.

Jako nowość na pewno można uznać przedstawienie historii o punktu widzenia nastolatków. Nina to 17letnia dziewczyna, którą życie niedawno mocno doświadczyło. Teraz żyje z matką w depresji, która jeśli nie pije, to śpi po tabletkach nasennych. Spotyka się z grupką chłopaków, jednak tym ważnym dla niej jest Kryspian. Chłopiec też jest w ciężkiej sytuacji – jego matka wyprowadziła się do Warszawy, on został z ojcem, który niedawno został oskarżony o gwałt na nieletniej. Z każdą stroną coraz mocniej połyka nas świat ich problemów, obserwujemy ich zmagania z codziennością, walkę o powrót do normalności. Jednak czy to w ogóle po takich przeżyciach jest możliwe?

Jak pisałam, „Nie patrz” porusza kilka znanych nam już tematów z poprzedniej książki autora jak przemoc w małżeństwie, ale w tą drugą, mniej znaną stronę – to kobieta bije mężczyznę. Są tutaj też pokazane sidła alkoholizmu i decyzji podejmowanych pod jego wpływem. Po części też przemyka gdzieś tam w tle problemu stalkingu i hejtu w internecie. Nowym tematem jest depresja, jak radzą sobie dzieci z pogrążonymi w niej rodzicami oraz pedofilia i szybkie wydawanie wyroków przez społeczeństwo, mimo że policja i sąd jeszcze tego nie zrobili. To trudne tematy, ale dające do myślenia.

Książka jest mocna i szokująca. Ilość zła, nagromadzenie różnych skrzywień i skaz na psychice bohaterów jest ogromna i przetłaczająca. Daje sporo do myślenia, zastanowienia się jak wiele ludzie skrywają pod maską zwyczajnych niewyróżniających się osób. Każdy z nas ma swoje demony, jednak bohaterowie mają ich o wiele, wiele więcej. Autor wiedział jak poprowadzić akcję, by wzbudzić w czytelniku ciekawość – te przeskoki w czasie, podział na kilka osób, z których każda przedstawia swoją wersję wydarzeń zachowując jednak pewne tajemnice, są dobrze rozpisane i mocno intrygują, przez co ciężko książkę odłożyć. Ja jej zdecydowaną większość przeczytałam w sumie na raz. Ogólnie to ciekawa lektura, ale myślę, że wbrew temu co wszyscy mówili, mogłaby zrobić na mnie o dużo większe wrażenie, gdyby nie znała wcześniejszej książki autora. Wszystko byłoby szokująco nowe, a tak to wiedziałam czego się spodziewać i wyłapywałam wszystkie podobieństwa w charakterach bohaterów i fabule. Niemniej jednak myślę, że po kolejną książkę autora też sięgnę, szczególnie, że chyba koniec „Nie patrz” sugerował o czym może opowiadać ... 😉

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Filia Mroczna Strona!

Czytaj więcej »

Ekspresowy mini book tour z "Trzynaście"!

Lubicie thrillery prawnicze z niespodziewanymi zwrotami akcji? Jeśli tak, to „Trzynaście”  Steve’a Cavanagha na pewno przypadnie Wam do gustu! Książka swoją premierę miała 12 lutego, a ja razem z Wydawnictwem Albatros mam dzisiaj Wam do zaoferowania ekspresowy mini book tour! 5 osób x 5 dni na przeczytanie, zrecenzowanie i puszczenie książki dalej! To co, zainteresowani? W book tourze mogę brać tylko osoby prowadzące konto o książkach na Instagramie!

Zasady uczestnictwa w book tourze:

1. Książkę możecie trzymać maksymalnie 5 dni od daty jej otrzymania, póżniej wysyłacie ją dalej (adres kolejnej osoby otrzymasz ode mnie lub bezpośrednio od kolejnego uczestnika)
2. Recenzję/opinię/ proszę zamieście na swoim profilu na IG, w księgarni internetowej empik oraz na lubimyczytac.pl w ciągu 5 dni od daty otrzymania książki. W poście na IG znaczcie mój profil oraz Wydawnictwa Albatros. Koniecznie użyjcie hastagi #booktour oraz #trzynaście oraz #czytajzkryminalnatalerzu. Linki do swoich opinii proszę o przesłanie w wiadomości prywatnej na IG lub na mail kryminalnatalerzu@gmail.com
3. Książkę wyślijcie kurierem, inpostem lub pocztexem – w tym bt liczy się szybkość, więc poczta odpada!
4. Książka jest do Waszej dyspozycji – możecie po niej pisać, zakreślać, zaznaczać. Proszę jednak o jej poszanowanie, czyli bez gniecienia i rozrywania 😉
5. Będzie mi miło jeśli zostawicie w książce po sobie ślad – z przodu książki przygotuję do tego miejsce oraz wkleję małą mapkę, na której oznaczymy trasę książki – nie zapomnijcie dorysować swojego punkcika!😊 Będę mogła sobie później powspominać! 😊
6. Fajnie, jeśli do wysyłanej paczki dorzucicie coś małego od siebie, herbatkę, czekoladkę, cokolwiek by kolejnemu uczestnikowi było miło 😊

Swój udział będzie można zgłosić w czwartek 27 lutego od godziny 17:00 w specjalnym book tourowym poście na moim IG. Kto pierwszy ten lepszy! Liczba uczestników: 5!

Listę uczestników zapiszę w tym poście od razu w czwartek, a książka do pierwszej osoby ruszy już w piątek.

W razie pytań jestem dostępna na IG, FB i mailu 😊

Serdecznie zapraszam do zgłoszeń, a uczestnikom życzę przyjemnej lektury!

Czytaj więcej »

"Czerwony świt" Jędrzej Pasierski - recenzja przedpremierowa

Autor: Jędrzej Pasierski

Tytuł: Czerwony świt

Cykl: komisarz Nina Warwiłow, tom 3

Data premiery: 26.02.2020

Wydawnictwo: Czarne

Liczba stron: 304

Jędrzej Pasierski to dosyć świeże nazwisko na polskim rynku kryminalnym. Autor debiutował w czerwcu 2018 roku pierwszym tomem serii o Ninie Warwiłow, policjantce detektyw z warszawskiej Pragi. Od tego czasu na rynku ukazały się jeszcze dwie jego powieści, a teraz 26 lutego premierę będzie miała kolejna. Za kreację Niny autor został już też wyróżniony w konkursie Czarny Kapelusz 2019 na festiwalu Granda. Ja jego pisarską karierę śledzę od samego początku, recenzję każdej z jego książek możecie znaleźć tu na blogu. Muszę od razu też przyznać, że trzeci tom o Ninie pt. „Czerwony świt” jest jak na razie najlepszą książką jaką autor napisał! To bardzo dobrze wróży na przyszłość, mam nadzieję, że świadczy to o rozwoju pisarza.

Akcja powieści „Czerwony świt” rozpoczyna się w piątek 20 marca 2015. W godzinach przedpołudniowych ma miejsce całkowite zaćmienie słońca, podczas którego umiera młoda aktorka Sara Kosowska. Jej śmierć od początku jest podejrzana, a ze względu na potencjalny rozgłos sprawy zostaje do niej oddelegowana najlepsza śledcza z warszawskiej Pragi komisarz Nina Warwiłow. Asystuje jej wiernie aspirant Chodkowski. Od początku policjanci mają wąskie grono podejrzanych – podczas śmierci Sary w jej towarzystwie obecnych było tylko 5 osób, z czego jedna, obca dla pozostałych, ulotniła się z mieszkania w strategicznej godzinie. Kim jest nieznajoma? Czy to ona stoi za śmiercią aktorki?

Książka składa się z 54 krótkich rozdziałów. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narrator obserwuje każdego z uczestników tego zamieszania. Styl autora jest prosty i dosadny, ale często można się natknąć na ciekawe i całkiem zabawne sformułowania np. najbardziej zapadło mi w pamięć ‘jeśli nie mam racji to zjem swoją odznakę’. Książkę czyta się szybko, łatwo i przyjemnie, chociaż świat w niej przedstawiony do kolorowych nie należy. Narrator jest świetnym obserwatorem aktualnej rzeczywistości i nie waha się często o tym napomykać. Akcja głównie oparta jest na dedukcji, rozmowach i wyszukiwaniu informacji, nie ma tu dzikich pościgów, co nie umniejsza napięciu jakie dobrze rozpisana zagadka gwarantuje czytelnikowi.

Śledztwo w powieści opiera się trochę na zagadce zamkniętego pokoju – mały ograniczoną liczbę podejrzanych, obserwujemy zachowanie każdego z nich. Potencjalnie jednak żadna z tych osób nie miała powodu, by zabić aktorkę, więc znalezienie motywu wydaje się tu kluczowe. Podobało mi się takie poprowadzenie akcji, lubię kryminały oparte na dobrej, ostatecznie jednak w sumie całkiem prostej zagadce.

Już w pierwszym tomie cyklu pisałam, że polubiłam główną bohaterkę. W drugim coś się podziało, nie mogłam jej zrozumieć, ale w tym na szczęście wróciła Nina z tomu pierwszego. A nawet jeszcze ciekawsza, bardziej zajmująca, dojrzalsza i próbująca ogarnąć swoje własne życie. Teraz kobieta ma dwuletnie dziecko, chorego ojca, dwóch byłych partnerów. Próbuje to wszystko poskładać do kupy, jakoś ogarnąć codzienną rzeczywistość, co nie jest proste, kiedy ma się tak zajmującą pracę i wychowuje się samotnie dziecko. Nina jest też trochę rozczarowana może nie do końca życiem, ale na pewno szybkim upływem czasu, który jakoś tak uciekł jej przez palce... Myślę, że wielu z nas może się z nią utożsamić, w końcu kto w aktualnych czasach nie narzeka na życie w biegu? Na ciężkie próby pogodzenia pracy z obowiązkami prywatnymi? I gdzie tutaj jeszcze miejsce na odpoczynek czy jakiekolwiek przyjemności? Tak, dorosłość bywa ciężka, a życie i rozterki głównej bohaterki świetnie te realia oddają.

Jak pisałam, rzeczywistość przedstawiona w powieści do kolorowych nie należy. Oprócz ciągłego życia w biegu, notorycznego stania w korkach i ogólnej walki ze zmęczeniem, miejsce zdarzeń prezentuje się raczej duszno i przytłaczająco. Wszędzie pełno ludzi zapatrzonych w telefony, rozwiązujących problemy poprzez alkohol czy narkotyki. W treść powieści autor sprytnie też przemycił kilka uwag dotyczących aktualnych czasów jak np. promowanie się w mediach społecznościowych, dwóch różnych życiach (tym prawdziwym i tym medialnym) tej samej osoby, narkotykach jako coraz popularniejszym sposobie na ucieczkę od problemów czy choćby chińskich produktach zalewających europejskie rynki. Między innymi właśnie za takie aktualne smutne, ale prawdziwe spostrzeżenia, lubię sięgać po prozę tego autora. Zawsze znajdzie ciekawy sposób by w swojej powieści przemycić coś więcej.

Oczywiście o książce mogłabym jeszcze pisać i pisać, ale to nie czas teraz na dłuższe referaty czy analizy. To jest po prostu naprawdę dobry kryminał, który każdy fan tego gatunku powinien przeczytać. Dobre śledztwo, skupienie na szczegółach i dedukcji, ciekawe, ale bardzo ludzkie postacie i oczywiście dobra zagadka to coś, co gwarantuje udaną lekturę. Zaznaczę też, że książkę można czytać bez znajomości poprzednich tomów. Bardzo mi się ta historia i jej sposób przedstawienia podobały i mam nadzieję, że taką formę autor już utrzyma! Czekam co zaprezentuje nam jako następne 😊

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Czarne!

Czytaj więcej »

"Gwiazda szeryfa" Aleksandra Borowiec - zapowiedź patronacka

W marcu swoją premierę będzie miał kolejny warty uwagi debiut literacki! Nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka ukaże się pierwszy tom cyklu Aleksandry Borowiec pt. "Gwiazda szeryfa", który mam przyjemność objąć swoim patronatem! Ponadto na okładce znajdziecie też moją rekomendację. 

Pierwsze powojenne miesiące. Do Olsztynka na Mazurach przybywa Stefan Malewski służący w szeregach Milicji Obywatelskiej. Rzeczywistość, jaką zastaje, to bandy, Wehrmacht, panoszący się wszędzie Sowieci. A jakby i tego było mało, to jeszcze… makabrycznie okaleczone zwłoki, porzucone w lesie w pobliżu miasteczka. Można by je uznać za dzieło dzikich zwierząt, gdyby nie to, że po miesiącu zostaje znalezione następne, identycznie okaleczone ciało.Cały Olsztynek jest jak jedna beczka prochu, wystarczy iskra, by podpalić lont. Panika może wybuchnąć w każdej chwili. Trzeba jak najszybciej znaleźć winnego. Kto mógł dopuścić się takiej zbrodni? Hitlerowcy? Rosjanie? A może to dzieło szaleńca? Milicja rozpoczyna śledztwo, a raczej rozpoczyna je sam Malewski, który jako jedyny dąży do poznania prawdy.Samotny szeryf rusza zatem na łowy. Nie ma jednak pojęcia, jak trudne zadanie go czeka. Jego współpracownicy ukrywają przed nim więcej, niż mogłoby się wydawać. W mazurskich lasach na dobre zalęgły się siły, na które pistolet, nóż i gołe pięści to stanowczo zbyt mało…

Brzmi na retro kryminał, prawda? Dostaniemy tu jednak o wiele więcej! To powieść kryminalna, obyczajowa, historyczna, fantastyczna, a nawet i literatura grozy w jednym! Czytając tę książkę musicie mieć otwarty umysł, naprawdę! Nic nie jest takie jak myślisz!

Zdecydowanym jej plusem jest też styl autorki, która historię opowiada w sposób dosyć gawędziarski. Czyta się jednym tchem! Serdecznie polecam!

Autor: Aleksandra Borowiec

Tytuł: Gwiazda Szeryfa

Cykl: Gwiazda Szeryfa, tom 1

Data premiery: marzec 2020

Wydawnictwo:  Zysk i S-ka

Liczba stron: 656

Książka dostępna jest już w przedsprzedaży.

Czytaj więcej »

"Kości nie kłamią" Melinda Leigh - recenzja przedpremierowa

Autor: Melinda Leigh

Tytuł: Kości nie kłamią

Cykl: Morgan Dane, tom 3

Tłumaczenie: Olga Kwiecień

Data premiery: 25.02.2020

Wydawnictwo: Editio Black

Liczba stron: 320

„Kości nie kłamią” to już trzeci tom przygód prawniczki Morgan Dane i jej przyjaciela, partnera i prywatnego detektywa Lance’a Kurgera. Na rynku amerykańskim dostępnych jest już aż sześć tomów, więc mam nadzieję, że i u nas pojawią się niedługo kolejne części, bo muszę przyznać, że to naprawdę przyjemny cykl kryminalny. Obydwa wcześniejsze tomy miałam okazję recenzować, znajdziecie je tutaj – pierwszy tom klik, drugi tom klik.

Historia przedstawiona w trzecim tomie jest bardziej prywatna niż poprzednie. Z okolicznego jeziora zostaje wyłowiony wrak samochodu ze szczątkami ludzkimi w bagażniku. Samochód przeleżał na dnie 23 lata, a jego właścicielem był ojciec Lance’a, który dokładnie w tamtym czasie zapadł się pod ziemię. Szybko okazuje się, że kości nie należą do mężczyzny, a dosyć młodej kobiety. Kim była? Co się z nią stało? I co do tego wszystkiego ma ojciec Lance’a? Morgan, Lance i Sharp nie ustaną póki nie rozwiążą tej zagadki...

Książka złożona jest z 52 rozdziałów. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, głównie przedstawiona jest naprzemiennie z punktu widzenia Morgan i Lance’a, jest też kilka wstawek od mordercy. Styl jak w poprzednim częściach jest lekki, od czasu do czasu, głównie w dialogach, nawet trochę żartobliwy. Książkę czyta się przyjemnie i jak na razie, to właśnie ten tom przeczytałam najszybciej z wszystkich trzech. Jedyna uwaga pod względem tekstu pozostaje niezmienna – naprawdę dużo błędów, głównie interpunkcyjnych, a tutaj nawet też literówek, przedarło się przez korektę.

Tak jak już napisałam, historia jest nieco inna niż poprzednie. Już sam fakt, że cała opowieść skupiona jest bardziej na postaci Lance odróżnia ją od pozostałych tomów. To jego dramat, jego przeszłość, jego sprawy z przeszłości tutaj rozkopujemy, rozwiązujemy tajemnicę, z którą mężczyzna zmagał się przez zdecydowaną większość swojego życia. To sprawa osobista, która może mu w końcu przynieść zamknięcie tego trudnego rozdziału.

W fabule nie ma czasu na nudę, cały czas coś się dzieje. Nie dosyć, że bohaterowie muszą podążać tropem sprzed wielu lat, to jest nagle w okolicy uaktywnił się morderca powiązany ze zbrodnią, który systematycznie eliminuje osoby, które mogą cokolwiek o tym wiedzieć. Przed Morgan i Lance stoi naprawdę trudne zadanie.

Przez to, że historia toczy się małym miasteczku Scarlet Falls, w otoczeniu jezior i lasów, mimo zbrodni i zagrożenia panuje w książce jakiś taki spokój, swoisty urok jakie mają takie miejsca. To dobre miejsca akcji, zbrodnie w małych miasteczkach zawsze są dużo bardziej tajemnicze i mają swój niepowtarzalny klimat.

Bohaterowie powieści są już dobrze znani z dwóch poprzednich tomów, jednak ich więzi ciągle się zacieśniają. Morgan i Lance coraz lepiej poznają swoje rodziny, nawet Sharp i matka Lance’a pojawiają się w tym tomie częściej. To samo tyczy się szeryfa Kinga, którego również znamy już z dwóch poprzednich tomów, a z którym główni bohaterowie nadal nie potrafią się dogadać. Poprzez pokazanie więzi bohaterów, przedstawienie ich rodzin, podkreślona zostaje wartość rodziny, miłość i możliwość polegania na drugiej osobie. Lance w końcu w tym tomie trochę wrzuca swój pancerz, odkrywa że nie jest sam i w końcu może liczyć na kogoś więcej niż tylko Sharpa.

Jeśli chodzi o wątek romansowy, to w „Kości nie kłamią”, praktycznie wcale go nie ma. Związek Morgan i Lance robi się poważniejszy, już nie są ogłupieni tą szczeniacką miłością i pożądaniem, a są dla siebie ostoją i wsparciem.

Ogólnie książka mi się podobała, czytało się ją przyjemnie. Zagadka była ciekawa, chociaż nadal nie wiem czy rozwiązanie tak do końca mnie usatysfakcjonowało. Jednak ja często mam z tym problem w takich powieściach, więc ciężko mi powiedzieć skąd te wrażenie. Wszystko jest logiczne i spójne, nie ma żadnych zgrzytów. Bohaterowie się rozwijają, dojrzewają, zmieniają się na lepsze. Teraz w końcu Lance i jego matka mogą ruszyć do przodu, więc jestem bardzo ciekawa co wydarzy się w tomie czwartym.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Editio Black!

Czytaj więcej »

"Jej ostatnie pożegnanie" Melinda Leigh

Autor: Melinda Leigh

Tytuł: Jej ostatnie pożegnanie

Cykl: Morgan Dane, tom 2

Tłumaczenie: Olga Kwiecień

Data premiery: 22.10.2019

Wydawnictwo: Editio Black

Liczba stron: 312

Melinda Leigh, amerykańska pisarka znana z lekkich kryminałów z wątkami romansowymi, debiutowała w 2011 roku. Od tego czasu jej książki sprzedały się w 7,5 milionach egzemplarzy na świecie, a liczba wydanych powieści wynosi 30 - w tym 6 z cyklu o prawniczce Morgan Dane. Na polskim rynku jak na razie ukazały się tylko dwie – latem 2019 pierwszy tom cyklu pt. „Proś o wybaczenie” (recenzja – klik!), jesienią tom drugi pt. „Jej ostatnie pożegnanie”. Za kilka dni, 25 lutego premierę będzie miał trzeci tom pt. „Kości nie kłamią”, którego recenzja powinna się pojawić tutaj już dzisiaj wieczorem.

„Proś o wybaczenie” czytałam w październiku i miałam trochę mieszane odczucia. Zaciekawiła mnie jednak na tyle, że z chęcią sięgnęłam po tom drugi. Czy okazał się lepszy od pierwszego? O tym za chwilę.

Historia powieści rozpoczyna się od zniknięcia młodej żony i matki Chelsea Clark. Jej mąż Tim po kilku dniach od zgłoszenia zaginięcia kobiety na policji zatrudnia Morgan i jej przyjaciela Lance’a, prywatnego detektywa, by przeprowadzili własne śledztwo i sprowadzili Chelsea do domu. Czas nagli, jeśli faktycznie doszło do porwania, liczy się każda godzina. Morgan i Lance od razu biorą się do pracy. Co stało się z kobietą? Zniknęła z własnej woli czy ktoś ją do tego zmusił? Czy nadal żyje?

Książka składa się z 46 rozdziałów. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narratorów mamy czterech. Akcja powieści przedstawiona jest z punku widzenia zarówna Morgan, jak i Lance’a, i to na nich opiera się główna część fabuły. Od czasu do czasu jednak historia przepleciona jest opowieścią mordercy, a także zaginionej kobiety. Nie pojawiają się często, jednak w na tyle odpowiednich momentach, by utrzymać ciągłe napięcie, przez co ciężko książkę odłożyć.

Lubię książki, w których, prócz oczywiście wątku kryminalnego, kładzie się duży nacisk na życie prywatne, myśli i motywacje głównych postaci. I to właśnie w cyklu o Morgan Dane dostajemy. Na równi z przebiegiem śledztwa obserwujemy życie prywatne dwójki głównych bohaterów. Obydwoje mają niewiele ponad 30 lat, kiedyś chodzili do tej samej szkoły. Każdy z nich jednak ma całkiem inne doświadczenia życiowe. Morgan dwa lata temu straciła męża i wtedy, razem z swoimi trzema małymi córeczkami, wróciła do rodzinnego miasta. Kiedyś pracowała w biurze prokuratora, teraz chciała wrócić do tego zawodu, jednak sprawa z tomu pierwszego zmieniła jej plany. Morgan założyła własną firmę i przez cały ten tom możemy obserwować jak czuje się w nowej roli, do której musi przywyknąć. Widać, że czerpie satysfakcję z tego co robi, jednak na każdym kroku dostrzega różnicę pomiędzy funkcją prokuratora a prawnikiem obrońcą. Kiedyś udowadniała winę, teraz musi bronić niewinności, choć sama nie jest często pewna czy jej klient ma czyste sumienie...

Lance z kolei dopiero teraz, gdy w jego życiu pojawiła się Morgan, zaczyna tak faktycznie żyć. Przez wiele lat był policjantem i opiekował się swoją matką, która od ponad 20 lat, od czasu kiedy zaginął jej mąż, przejawia sporo problemów psychicznych. Rok temu Lance zrezygnował ze służby po groźnym postrzale i rozpoczął pracę prywatnego detektywa w firmie swojego przyjaciela i mentora Sharpa.

Podoba mi się to, że wszystkie te stałe postacie cyklu są bogato opisane i z każdym kolejnym tomem dowiadujemy się o nich więcej. Nie ma tu podziału pomiędzy pracą a życiem prywatnym, co często można spotkać w kryminałach. Tu obserwujemy bohaterów przez cały czas, widzimy nie tylko ich profesjonalne podejście do pracy, ale też codzienne problemy jak ‘muszę odwiedź dzieci do szkoły’ czy ‘czy moja mama dzisiaj coś jadła?’. 

Jeśli chodzi o wątek kryminalny, to w tym tomie jest on naprawdę udany. Dostajemy mocną, wyrazistą postać nieobliczalnego psychopaty oraz ofiary walczącej o przetrwanie. Ich wątki, rozdziały przedstawione z ich punktu widzenia, są napisane świetnie, wprowadzają duży niepokój i napięcie. Naprawdę jest to bardzo udany wątek.

Jeśli chodzi o wątek romansowy, który mocno drażnił mnie w tomie pierwszym, to owszem, tutaj też jest, na szczęście jednak w zdecydowanie mniejszej ilości. Tak naprawdę były tylko dwie sceny, jedna na początku, druga pod koniec powieści, więc jest to ilość, na którą mogę przymknąć oko.

Z uwag do książki mam jeszcze jedną, z tym że jest ona związana raczej z wydaniem niż z samą powieścią. Bardzo wiele błędów, szczególnie tym interpunkcyjnych, prześlizgnęło się przez korektę. Nie będę uwzględniać tego w ocenie książki, w końcu nie wpływa to na fabułę, jednak dziwi mnie jak taka ilość błędów mogła prześlizgnąć się do wydania finalnego książki.

Podsumowując, tom drugi cyklu o Morgan Dane zdecydowanie bardziej przypadł mi do gustu i przekonał mnie do całej serii. Wątek kryminalny napisany jest zgrabnie, z dużym wyczuciem czytelnika i przyciąga mocno uwagę, a wątki prywatne bohaterów z kolei nadają powieści poczucie całości. Jestem bardzo zadowolona z tej lektury, to taki lekki i przyjemny kryminał na kilka spokojniejszych wieczorów – najlepiej w towarzystwie ciepłej herbaty i pod kocykiem.

Moja ocena: 7/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Editio Black!

Czytaj więcej »

"Schronisko dla ludzi" Wojciech Szlęzak

Autor: Wojciech Szlęzak

Tytuł: Schronisko dla ludzi

Data premiery: 22.01.2020

Wydawnictwo: Lira

Liczba stron: 352

Wojciech Szlęzak jest debiutantem tylko jeśli chodzi o książki wydawane nakładem Wydawnictwa Lira. Autor debiutował już w roku 2013 książką pt. „Wietrzne marzenia”, a w 2017 ukazała się jeszcze jedna jego powieść pt. „Cień jabłoni”. Prywatnie miłośnik wycieczek górskich, mieszkaniec małopolskiej prowincji. Zafascynowany niejednoznacznością świata, skory do psychoanalitycznych dywagacji. Wszystkie te wpływy znajdziemy w „Schronisku dla ludzi”, a nawet i więcej!

Akcja powieści toczy się w Beskidach, dokładnie w schronisku górskim niedaleko Zwardonia. Opiekunowie schroniska wymieniają się co 2 miesiące, teraz, niejako w zastępstwie, całością opiekuje się Tomek, młody chłopak po 20stce. Podczas większości jego pobytu nie ma za wielu gości, w końcu zaczyna się już grudzień... Jednak pewnego dnia nagle do schroniska trafia aż 5 różnych osób – trzech mężczyzn w podobnym do siebie wieku oraz dwie kobiety, jedna to jeszcze nastoletnia dziewczyna, druga to starsza pani. Od samego początku towarzystwo jest bardzo otwarte ale i mocno konfliktowe. Co wyniknie z ich pobytu? Po co każdy z nich tam przyjechał? Czy ktoś z nich coś ukrywa?

Książka nie ma podziału na rozdziały. Są, że tak to nazwę, scenki, dotyczące poszczególnych bohaterów oddzielone gwiazdkami. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, przedstawiana jest z punktu widzenia szóstki głównych bohaterów. Książkę w większości czyta się dobrze, mnie przeszkadzały tylko te naszpikowane filozoficznymi zagadnieniami dialogi, których natężenie jest zarówno na początku, jak i na końcu powieści.

Ale zacznijmy może od tego co mi się w książce podobało. Lubię powieści przedstawiane z punktu widzenia kilku postaci, gdzie wraz z biegiem lektury odkrywamy przeszłość bohaterów, ich motywacje, które uzasadniają ich aktualne zachowanie. Dokładnie to dostajemy tutaj. Bohaterowie są różni, każdy wywodzi się z innego środowiska, każdy ciągnie za sobą inny bagaż doświadczeń, a co za tym idzie inną filozofię życiową.

Na plus na pewno muszę też zaliczyć miejsce osadzenia akcji. Góry, zima, kompletne odcięcie od cywilizacji. Brzmi zarówno baśniowo, jak i dosyć groźnie, prawda? To miejsce zdecydowanie ma potencjał.

Jeśli chodzi o minusy, to największym jest niestety skłonność do wielkich pseudofilozoficznych wynurzeń, które autor wkłada w usta bohaterów. Jest tego za dużo, za mocno skumulowane, a za mało uzasadnione. Wydaje mi się, że gdyby autor bardziej zadbał o oprawę tych myśli, o odpowiednie ich wprowadzenie, a także trochę je przesiał, książka mogłaby wiele zyskać. Rozumiem, że chciał zaprezentować czytelnikowi wiele różnych filozofii życiowych, wiele różnych poglądów, jednak ich przekaz był bardzo toporny i nachalny, na czym lektura w moich oczach straciła.

Druga sprawa, to zachowanie głównych bohaterów na samym początku powieści – mimo że dopiero co się poznali, to już zachowywali się jak osoby z dużym stażem znajomości – prowadzili otwarte, bardzo zażarte i wręcz agresywne rozmowy, co wydaje mi się trochę nierealne – w końcu jeśli widzimy osobę po raz pierwszy, raczej podchodzimy ostrożnie i z dystansem, nie wrzucamy ich od razu w wir własnych doświadczeń. Tutaj znowu zabrakło pewnego wprowadzenia i wyczucia.

Ogólnie, większą część książki czytało się dobrze. Bohaterowie zaciekawili mnie na tyle, że chciałam odkryć ich sekrety, chociaż żaden z nich nie jest tu osobą kryształową, każdy w mniejszym lub większym stopniu budzi raczej negatywne odczucia. Zakończenie też wymyka się schematom, co na pewno wyróżnia książkę na tle innych. Mimo przyjemnego otoczenia wydaje mi się, że książka raczej nie niesie pozytywnego przekazu. Tak jak bohaterowie, tak i wydarzenia nie należą do najszczęśliwszych. Nie wiem w jaką grupę docelową chciał trafić autor, na pewno nie jest to książka dla fanów grozy czy mrocznych thrillerów. Główny nacisk położony jest na filozofię i trochę psychologię, więc czytelników lubujących się w takich tematach książka może zainteresować.

Moja ocena: 6/10

Ze egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Lira!

Czytaj więcej »

"Inkub" Artur Urbanowicz

Autor: Artur Urbanowicz

Tytuł: Inkub

Data premiery: 03.04.2019

Wydawnictwo: Vesper

Liczba stron: 732

W okolicy premiery „Inkuba” nazwisko Urbanowicza zyskało naprawdę sporą popularność. Ja właśnie wtedy po raz pierwszy usłyszałam o tym autorze i choć staram się unikać strasznych książek, to te wszystkie zachwyty nad tytułem, zachęciły mnie by samej spróbować. Przygodę z autorem zaczęłam jednak nie od tego, a od nowego wydania „Gałeziste” z jesieni roku 2019, którego recenzję znajdziecie tutaj (klik!). Autor zaskoczył mnie klimatem, jak również ciekawymi rozmyślaniami na tematy wiary i wiedzy, a także oczywiście czerpaniem inspiracji dla fabuły z wierzeń słowiańskich. Mimo że „Gałęziste” było wydaniem poprawionym, to dopiero teraz, czytając „Inkuba” zauważyłam jak bardzo kulał wtedy stylistycznie... „Inkuba” czytało się dużo, dużo lepiej, szczególnie jeśli wziąć na warsztat dialogi bohaterów!

Rok 2016 Suwałki. Dwójka policjantów, prywatnie przyjaciół od czasów szkolnych świętuje urodziny jednego z nich. Po wyjściu z pubu w stanie mocno wskazującym wdają się w bójkę, która zostaje nagrana przez monitoring. Kolejnego dnia dostają wezwanie do przełożonego – grozi im przeniesienie. By odpokutować swoje winy policjanci zgłaszają się do pomocy przy ewakuacji małej wioski – Jodozioran. W jednym z tamtych domów zmarła dwójka staruszków – nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że umarli w tym samym momencie, a ich ciała zamieniły się w popiół... Jak to się stało? To przecież niemożliwe! Ponadto w momencie oględzin miejsca ‘zajścia’ na służby zawalił się cały dom! Po okolicy krąży młody policjant, który stara się odkryć tajemnicę wioski... Wioski gdzie od 5 lat cała natura umiera, a wśród ludzi rodzi się nadmierna przemoc, zmęczenie i choroby... I nie jest to pierwszy raz! Coś podobnego działo się już tak 45 lat temu...

Książka podzielona jest na trzy części: Przeklęta ziemia, Zorza i Polowanie. Liczy 38 rozdziałów, epilog oraz ostatni rozdział ‘kilka lat później’, a także bardzo interesujące posłowie od autora, przez które dopuszczam możliwość ponownego przeczytania książki... 😉 Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego. Wydarzenia powieści toczą się na dwóch planach czasowych – początek lat 70tych XX wieku oraz aktualnie w 2016 roku. Styl jest lekki, narracja poprowadzona bardzo klimatycznie. Może nie jest bardzo strasznie, ale napięcie jest wręcz wyczuwalne, głównie w pierwszej połowie książki, gdy ciągle nie wiadomo o co w tym wszystkim chodzi.

„Kiedy zdajesz sobie sprawę, że źródło twojego lęku to nie bajka, strach rośnie w siłę. Karmi się faktem, że zjawiska nadprzyrodzone objawiają się gdzieś na świecie i ktoś zdołał je nawet udokumentować. Nie da się ich racjonalnie wytłumaczyć, przynajmniej na razie, rodzą się więc pytania bez odpowiedzi. To, co niedostępne, nieznane, niezbadane, z reguły przyciąga. Chcemy tego dotknąć, poznać to, dowiedzieć się o tym więcej. Kiedy nam się nie udaje, staramy się jeszcze bardziej. To automatyzm, instynkt, ciekawość wpisana w naturę człowieka.”

W czasach aktualnych narrator skupia się na postaci policjanta o słowackich korzeniach – Vytautasa Cesnauskisa, w skrócie Vitka. To 30letni mężczyzna, który do policji wstąpił z powołania i poświęca pracy każdą wolną chwilę. W tak młodym wieku udało mi się już zdobyć stopień podkomisarza, a znany jest z tego, że nie ustąpi, póki nie dotrze do prawdy. W życiu prywatnym niestety nie wiedzie mu się równie dobrze, Vitek bardzo chciałby już założyć rodzinę, jednak ciągle brakuje mi kandydatki na żonę. Nie jest dobry w rozmowach damsko-męskich, mocno się w takich sytuacjach krępuje, przez co czas spędza głównie ze swoim przyjacielem i policyjnym partnerem Chesterem. Ten pod względem towarzyskim jest jego dokładnym przeciwieństwem, ‘ma gadane’ i jest otwarty na wszelkie nowe znajomości. W pracy jednak to Chester ufa Vitkowi i robi to, co ten mu każe.

Jeśli chodzi o ten współczesny wątek, to na pewno mocno do gustu przypadło mi całe śledztwo. Wiadome jest, że lubuję się w kryminałach, więc tutaj czułam się jak ryba w wodzie. Jedyny mój zarzut do tego wątku to późniejsze zagmatwanie romansowe, które wydało mi się całkowicie zbędne, niepasujące do głównego bohatera i jakby napisane na siłę. Na szczęście nie trwało to długo, więc jestem w stanie je przeboleć, chociaż ewidentnie tu był zgrzyt.

Wątek osadzony w czasach PRL-u, w latach 70tych podobał mi się nawet jeszcze bardziej. Tu był dopiero klimat! Mała, wiejska miejscowość, kilka domów, kilka dobrze znajomych sobie rodzin. Nagle wprowadza się do wioski nowa osoba, starsza pani, która ten spokój burzy. Dobrze obserwowało się tą całą społeczność, ich myśli i obawy, dziwne zdarzenia. Powieść jest dobrze osadzona w tamtych realiach,  czytelnik może zapoznać się ze zwyczajami suwalskiej wsi. Tu nie było żadnych zgrzytów 😊

Fabuła książki opiera się na postaci czarownicy. Ewidentnie autor zrobił bardzo duży research o wierzeniach i historycznych wydarzeniach z tymi postaciami związanych, całość opisał zgrabnie i na tyle ciekawie, że teraz mam naprawdę sporą ochotę przeczytać coś z literatury faktu w tym temacie. To wdzięczne zagadnienie, a Urbanowicz na szczęście postawił tu na realizm sytuacji, mimo mocno fantastycznego tematu. Przez większą część lektury ciężko było dociec co tu jest fantastyką a co realizmem, co mocno podbudowywało klimat.

„Dobro zawsze będzie silniejsze od zła”.

Skoro już o tym wspomniałam, to oczywiści klimat powieści jest naprawdę świetny. Lasy, małe wioski, brak zasięgu w telefonach, dziwne mroczne zdarzenia. Nie radzę czytać książki w nocy, a przynajmniej nie pierwszej części, kiedy właśnie rzeczywistość miesza się z anastatyką tak, że nie wiadomo które to które 😊

Dodatkowo muszę też wspomnieć o rewelacyjnej scenie, w której autor chyba przemówił własnym głosem (a przynajmniej takie odnosiłam wrażenie) i opowiedział o swoich motywacjach co do wyboru dziedziny literatury i miejsca wydarzeń każdej z jego historii 😊 Bardzo mi się ten pomysł podobał, sprytne zagranie i oczku puszczone do czytelnika 😉

„ – Tak, jak już wcześniej mówiłem, jestem pisarzem. Piszę grozę. (...) Osadzam je na naszej ukochanej Suwalszczyźnie. Mieszkam tu od urodzenia, znam te tereny dosyć dobrze i przynajmniej nie mam trudności z opisami. Jeden problem z głowy. Chcę tym samym promować nasz trochę zapomniany przez resztę Polski region.                               - Grozą? Nigdy bym nie wpadła na pomysł, by cokolwiek reklamować w taki sposób. (...)                                                                                                                                         - Wbrew pozorom, w tym szaleństwie jest logika. Oczywiście nie mówimy tu o grozie, w której krew leje się strumieniami i występuje makabryczna przemoc, lecz o takiej, której towarzyszy tajemnica, baśniowość i  mistycyzm. Klimat. Jestem zdania, że taka groza intryguje. Działa na wyobraźnię.”

Podsumowując, powieść jest mocno intrygująca i wciągająca. Czyta się ją z przeogromnym zaciekawieniem, chwilami z ciarkami na plecach. Bohaterowie może nie są szeroko pod względem psychologicznym opisani, jednak na potrzeby tego gatunku wystarczająco. Podobał mi się klimat, osadzenie części akcji w dawniejszych czasach i oczywiście uroki (?) małej suwalskiej wsi. Styl powieści przeplata się raz poważny, raz całkiem zabawny i lekki, a podstawy wiedzy autora, które posłużyły do powstania tej powieści, musiały być naprawdę ogromne. Książka to spora cegiełka, więc mimo że wciąga, to jednak trzeba sobie zarezerwować na nią dużo czasu, szczególnie iż czcionka nie jest za wielka... Niemniej jednak polecam nie tylko tym szukającym strasznych wrażeń w powieści, ale i osobom lubiącym intrygujące śledztwa, klimatyczne powieści i współczesne baśnie dla dorosłych.

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Vesper!

Czytaj więcej »

"Martwy sezon" Aneta Jadowska

Autor: Aneta Jadowska

Tytuł: Martwy sezon

Cykl: Garstka z Ustki, tom 2

Data premiery: 30.10.2019

Wydawnictwo: SQN

Liczba stron: 400

Nazwisko Anety Jadowskiej pewnie większości kojarzy się z gatunkiem fantastyka. Ja jednak poznałam autorkę od nieco innej strony, niecałe dwa lata temu, kiedy w moje ręce wpadł tom pierwszy Garstki z Ustki pt. „Trup na plaży i inne sekrety rodzinne”. To pisany lekką ręką kryminał, by wręcz nie powiedzieć, że komedia kryminalna. Pamiętam, że książka wywołała u mnie wiele emocji, od śmiechu aż po łzy i szczerze polubiłam całą rodzinę Garstek z Ustki. W komentarzu do tego tytułu nawet napisałam, iż mam nadzieję na szybki powrót Garstek w tomie drugim. Niestety tak szybko nie poszło, musiałam na nią czekać ponad półtora roku! Mam wielką nadzieję, że z tomem trzecim pójdzie autorce szybciej 😊

„Martwy sezon” toczy się kilka miesięcy po wydarzeniach z „Trupa...”. Jest październik, pogoda pod psem, a Ustka zyskała złą sławę, gdyż akurat tam ludzie zaczęli się topić na potęgę. Niestety nie przyczyniło się to do popularności miejscowości, więc pensjonat Garstek Wielka Niedźwiedzica świeci pustkami... Magda martwi się babcią, która z kolei martwi się brakiem możliwości spłaty kolejnych rat kredytu. Gdyby tego było mało to ciotka Magdy, która opiekowała się nią wiele lat po śmierci rodziców, na swojej fotograficznej wyprawie skandynawskiej doznaje poważnego wypadku, przez co praktycznie nie może się poruszać. Na pomoc w powrocie do domu rusza jej dawna miłość, Czarek. Jeszcze mało? Maria, babcia Magdy, pomaga przez organizację Przystań kolejnej Ptaszynie, kolejnej maltretowanej przez męża kobiecie... Jak tym razem potoczą się losy Garstek? I gdzie w tym wszystkim trup?!

Od razu na wstępie muszę podkreślić graficzną stronę książki. Wygląda na to, że Wydawnictwo SQN przykłada naprawdę sporą wagę do wizualnego odbioru książki. Okładki zawsze przyciągają wzrok, a w środku zawsze znajdzie się jakiś ładny graficzny smaczek. Tutaj przy każdym rozdziale mamy grafikę podobną do tej okładkowej, co naprawdę jakoś tak od razu umila lekturę.

Przechodząc jednak do książki to składa się ona z dwóch części: ‘Poszukiwanie portu’ i ‘Śmierć puka do Wielkiej Niedźwiedzicy’. Całość podzielona jest na 33 rozdziały i epilog. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, dzieli się na Magdę i Tamarę. Styl pisarki nadal jest bardzo lekki, nieraz przy książce się zaśmiałam, chociaż ewidentnie ten tom jest dużo poważniejszy niż poprzedni i na pewno nie nazwałabym go komedią kryminalną.

W przeciwieństwie do „Trupa...” tutaj pierwsza część skupia się na prywatnym życiu bohaterek. Poznajemy rozterki Tamary, zgryzoty Magdy i niepokoje Marii. Obserwujemy uważnie życie tych trzech kobiet, ich codzienne zmagania w tym trudnym, nie tylko turystycznie, okresie. Dopiero w drugiej połowie książki pojawia się trup, jednak i tak tutaj śledztwo nie zajmuje wiele miejsca. Więcej uwagi autorka poświęciła na poważne tematy, głównie na kontynuacji wątki przemocy w małżeństwie, tym razem jednak nie skupiła się tylko na mężach bijących żony, ale i odwrotnie, co zdecydowanie warte jest podkreślenia.

Prócz działalności Przystani, ratującej bite kobiety, wiele też dowiadujemy się o prywatnym życiu ciotki Magdy - Tamary. Jest to kobieta w okolicy 40stki, która ponad 10 lat temu poświęciła swoją wolność, nomadycznego ducha fotografa, by zaopiekować się Magdą. Teraz w końcu może wrócić na własnego stylu życia, odnaleźć siebie na nowo, co jednak wcale nie jest tak łatwe jak z początku myślała. Kobieta sama nie wie co ma o tym wszystkim myśleć, jednak musi podjąć w końcu jakąś decyzję co do swojej przyszłości. I mimo, że ja raczej stronię od powieści obyczajowych, a „Martwy sezon” jednak w przeważającej części właśnie pod ten gatunek podchodzi, to tutaj kompletnie mi to nie przeszkadzało. Rodzina Garstek jest tak przyjemna, taka ciepła i dobra, że nie sposób ich nie polubić i na pewno każdy czytelnik im kibicuje i trzyma kciuki, by wszystko im się dobrze w życiu poukładało.

Oczywiście, jak wspomniałam jest też trup i jest małe rodzinne śledztwo, w którym prym tym razem wiodą Tamara z Magdą. Ten wątek również jest ciekawy i zgrabnie opisany.

W książce nie brakuje też wątków humorystycznych, cały wątek z Łowcami Duchów, którzy podobno są znani z którejś z fantastycznych książek autorki, jest bardzo zabawny. Bipanie, zagłuszacze fal, masa innego specjalistycznego sprzętu i zbieranie materiału do przewodnika o duchach czwórki emerytów świetnie rozładowuje atmosferę i dodaje książce lekkości. Oczywiście oni też mają swój udział w związku z trupem 😊

Ogólnie, mimo że ten tom jest dużo poważniejszy, smutniejszy i porusza więcej wątków obyczajowych niż kryminalnych, muszę przyznać, że książka znowu mnie oczarowała. Rodzina Garstek jest cudowna, każdy z nich jest na swój sposób postrzelony, ale z każdego z nich aż wylewa się dobro. Przyjemnie było zanurzyć się w ich mały świat pełen herbaty i pysznych wypieków Marii i odpocząć od mrocznych i dusznych kryminałów. Czekam już teraz na tom kolejny, bo wydaje mi się, że autorka w „Martwym sezonie” zasygnalizowała wątek, którego możemy spodziewać się w tomie trzecim.

„Martwy sezon” można czytać bez znajomości tomu pierwszego, ważniejsze wątki są przypomniane na tyle, że nowicjusze się w tekście nie pogubią 😊

Moja ocena: 7,5/10

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu SQN!

Czytaj więcej »

"O krok za daleko" Harlan Coben

Autor: Harlan Coben

Tytuł: O krok za daleko

Tłumaczenie: Magdalena Słysz

Data premiery: 15.01.2020

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 448

Harlan Coben to jedno z najgłośniejszych, najbardziej znanych nazwisk wśród współczesnych pisarzy. Jego książki tłumaczone są na ponad 40 języków, sprzedały się już w 70 milionach egzemplarzy. Autor na swoim koncie ma już ponad 30 książek z gatunku kryminał/thriller, a teraz w marcu na rynku amerykańskim ukaże się kolejny tytuł „The boy from the woods” (pol. Chłopiec z lasu).  Często angażuje się też w przekładanie swoich powieści na mały ekran –pod koniec stycznia premierę miał serial pt. „The stranger” (pol. „Nieznajomy”), a w przygotowaniu na kolejne lata jest już 13 kolejnych tytułów, w tym jeden produkowany w Polsce!

Ja książki Cobena znam właśnie z seriali. Podoba mi się ich tempo, ciekawi, ludzcy bohaterowie i zawikłane zagadki. I mimo iż od ponad roku w swojej biblioteczce mam całą kolekcję jego książek, to dopiero najnowsza pt. „O krok za daleko” była tą moją pierwszą.

Powieść „O krok za daleko” opowiada o Simonie Greene. Jego najstarsza córka Paige jakiś czas temu, pod wpływem jej chłopaka Aarona, uwikłała się w narkotyki. Uciekła z domu, porzuciła studia, nikt nie wiem gdzie jest. Jej matka zapowiedziała, że tym razem już jej nie szuka, jednak Simon nie jest w stanie się poddać. W końcu trafia na trop, znajduje córkę w Central Parku, jednak zanim uda mi się z nią porozmawiać, zjawia się Aaron. Simon traci nad sobą panowanie i uderza chłopaka, co zostaje nagrane przez przechodniów i wrzucone do sieci. Filmik robi się popularny, a Simon okrzyknięty brutalem, który bije biednego bezdomnego... Policja wytacza przeciwko niemu sprawę, jednak dzięki znajomościom i pieniądzom zarzuty szybko zostają oddalone. Sytuacja komplikuje się, gdy policja przychodzi do Simona w innej sprawie – Aaron został zamordowany, a Paige znowu zniknęła. Czy to ona zamordowała chłopaka? A może została porwana? Simon razem z żoną decydują się na przeprowadzenie własnego śledztwa, muszą za wszelką cenę znaleźć swoją córkę...

Książka składa się z 40 rozdziałów i epilogu. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego i dzieli się na trzech bohaterów powieści: Simona, detektyw Elen Ramirez oraz płatnego mordercę Asha. Styl powieści jest dokładnie taki jak w serialach – dużo się dzieje, akcja toczy się szybko, a narrator pozwala sobie na specyficzne, często lekko ironiczne komentarze. Stosuje też zaskakujące porównania np. brody do owcy, czy bohaterów do łososi 😊 (wnioskuję, że to ulubiona ryba autora 😉). Często w tekście pojawiają się przemyślenia bohaterów na tematy ogólnie jak np. wychowanie dzieci czy zaufanie do drugiej osoby.

Skoro już wspomniała o tematach przemyśleń, to od razu zaznaczę, że w książce poruszane jest kilka ciekawych wątków. Po pierwsze nasz główny bohater Simon cały czas czuje wyrzuty sumienia, to w sobie szuka winy za to, że córka stoczyła się na złą drogę. Analizuje która z tych małych decyzji mogła zaważyć na przyszłym życiu dziecka – czy był za twardy? Za spokojny? Za uległy? Za przyjazny? Myślę, że każdemu z nas, nie tylko rodzicom, zdarzyło się obarczać siebie winą za poczynania innej osoby, nawet kiedy nie mieliśmy wpływu na decyzje. Bardzo trafne i bardzo ludzkie uchwycenia ludzkiego poplątania myśli.

Drugim ciekawych tematem, który poruszany jest główne na początku powieści, jest zakłamanie internetu. Filmik z Simonem i Aaronem został całkowicie pozbawiony kontekstu, obcy ludzie wywnioskowali swoje racje z wyrywkowego nagrania. To kolejna ludzka, tym razem niepokojąca cecha – jesteśmy bardzo szybcy w ocenie, zanim poznamy wszystkie okoliczności, już wiemy lepiej i już mamy swoje zdanie. To bardzo często jest krzywdzące dla zainteresowanych, tym bardziej w dobie internetu. Jedna źle zinterpretowana sytuacja może zaważyć na całym życiu osoby ocenianej.

„Wrażenie jest często ważniejsze niż prawda.”

W powieści poruszane jest jeszcze kilka ciekawych tematów, jednak nie chcę ich nawet wymieniać, żeby przypadkiem nie popsuć wam frajdy z lektury. Zaznaczę tylko, że są tu tematy i uniwersalne i te bardzo współczesne. Coben ewidentnie ma świetny zmysł obserwacji oraz potrafi uchwycić ludzi charakter. Wydaje mi się też, że ma dosyć mroczne podejście do świata, a przynajmniej tak odwzorowuje go w swojej powieści. Niewielu jest ludzi dobrych, skłonnych do pomocy, głównie, jeśli nie jesteś w stanie sobie sam poradzić, to raczej ciężko będzie ci przetrwać... Trochę to pesymistyczne, jednak, mówiąc szczerze, całkiem prawdziwe.

„I wtedy zdał sobie sprawę, że nie ma na tym świecie żadnej sprawiedliwości, żadnej centralnej siły, żadnej kontroli, jest jedynie chaos.”

Jak już wspomniałam, jego bohaterowie są bardzo realni, bardzo ludzcy. Najlepszą postacią, najdokładniej opisany jest oczywiście Simon – to główne jego myśli poznajemy, obserwujemy do jakiej desperacji może wpędzić rodzica troska i strach o dziecko. Gdy w grę wchodzi życie potomstwa, to rodzic jest w stanie poświęcić dla nich dosłownie wszystko. Oczywiście nie każdy, bo i tu w powieści znajdziemy kilku bohaterów, których obojętność rodziców popchnęła do podjęcia wielu złych decyzji... Dużo jest też mowy o zaufaniu i tajemnicach, co jak podejrzewam na podstawie seriali, często pojawia się w twórczości autora.

Akcja powieści jest dynamiczna, cały czas się coś dzieje, co chwilę bohater odkrywa jakieś nowe tropy, które prowadzą go do naprawdę zaskakujących rezultatów. Ogólnie książka mi się podobała, trzyma w przyjemnym napięciu, styl jest bardzo ciekawy, a wydarzenia intrygujące i wciągające. Autor porusza kilka ciekawych i ważnych we współczesnym życiu tematów. Zakończenie jednak wydawało mi się troszeczkę naciągane, za bardzo wydumane – nie wiem czy to stała cecha autora, czy po prostu tutaj pomysł był nie całkiem zgodny z moim gustem. Niemniej jednak jestem z książki zadowolona i na pewno jeszcze sięgnę po inne tytuły autora.

Moja ocena: 7/10

Ze egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Albatros!

Czytaj więcej »

Pierwsze urodziny bloga - kokurs (rozwiązany)

Zaczynamy huczne świętowanie pierwszych urodzin bloga! Tak jak wczoraj zapowiadałam, mam dla Was aż 16 różnych książek do zdobycia, plakaty z firmy Zdrapcie oraz gadżety z logo Kryminału na talerzu! Tutaj, na blogu, rusza konkurs z aż 4 tytułami - będzie trwał cały tydzień, więc macie dużo czasu na wymyślenie ciekawych odpowiedzi :) Od razu zapraszam też na profile na IG oraz FB, gdzie w czasie tego tygodnia będą organizowane rozdania z pozostałym 12 tytułami!

Co może wygrać w tym konkursie?

• pakiet 4 książek:

1. "O krok za daleko" Harlan Coben od Wydawnictwa Albatros (recenzja - klik!)
2. "Glatz" Tomasz Duszyński od Wydawnictwa SQN (recenzja - klik!)
3. "Pchła" Anna Potyra od Wydawnictwa Zysk i S-ka (recenzja - klik!)
4. "Inkub" Artur Urbanowicz od Wydawnictwa Vesper (recenzja - klik!)

• plakat ze zdrapkami pt. "Najlepsze książki 2019 według Kryminału na talerzu", który przygotowałam dla Was we współpracy z firmą Zdrapcie
• kubek z logo Kryminału na talerzu
• torbę bawełnianą z logo Kryminału na talerzu

Całość wygrywa jedna osoba!

A co trzeba zrobić, by wziąć udział w konkursie?

Zadanie jest bardzo proste! Wystarczy odpowiedzieć na pytanie:

Dlaczego czytasz książki?

Odpowiedzi możecie zamieszczać w dowolnej formie, ich bardziej kreatywne – tym lepiej! Zgłoszenia przejmuję tylko i wyłącznie w komentarzach pod tym postem.

Zachęcam też do polubienia profili wydawnictw, które tak chętnie przeznaczyły książki na wszystkie urodzinowe konkursy:

• Wydawnictwo Zysk i S-ka FB - klik, IG - klik
• Wydawnictwo Lira FB - klik, IG - klik
• Wydawnictwo Albatros FB - klik, IG - klik
• Wydawnictwo SQN FB - klik, IG - klik
• Wydawnictwo Vesper FB - klik, IG - klik

oraz firmy Zdrapcie IG - klik, a także moje własne IG i FB :)
Będzie mi również niezmiernie miło jeśli dołączycie do obserwatorów mojego bloga. Zachęcam też do podzielania się informacją o konkursach na swoich profilach.

1. Konkurs trwa tydzień – od 10 do 16 lutego do 23:59, wyniki ogłoszę w tym poście kolejnego dnia.
2. Z nadesłanych odpowiedzi wybiorę jedną, które moim zdaniem będzie najciekawsza.
3. Wysyłka tylko na terenie Polski, preferowana forma Paczkomat.
4. Udzielając odpowiedzi na pytanie konkursowe uczestnik równocześnie oświadcza, że zapoznał się z regulamin konkursu zamieszczonym na tej stronie  – klik!

Serdecznie zachęcam do udziału i życzę wszystkich uczestnikom powodzenia!

17.02 rozwiązanie konkursu

 Było ciężko! Wszystkie Wasze zgłoszenia są cudowne - dziękuję, że podzieliliście się ze nią swoimi myślami, historiami i odczuciami. Niestety jestem zmuszona wybrać tylko jedną osobę, nad czym naprawdę ubolewam!
Ostatecznie zwycięzcą zostaje Gosiaczek – serdecznie gratuluję! Numer paczkomatu oraz telefonu proszę prześlij na mail kryminalnatalerzu@gmail.com, w tytule wpisując Pierwsze urodziny bloga - konkurs. Na nadesłanie adresu czekam 3 dni.

Wszystkim pozostałym uczestnikom najmocniej dziękuję za wzięcie udziału w konkursie!

Na IG i FB do końca dnia dzisiejszego trwają ostatnie dwa urodzinowe rozdania - zapraszam, może tam się uda! :)

Czytaj więcej »