"Samotne Serca" Lisa Gray

Autor: Lisa Gray

Tytuł: Samotne Serca

Cykl: detektywka Jessica Shaw, tom 4

Tłumaczenie: Joanna Golik-Skitał

Data premiery: 14.09.2022

Wydawnictwo: Słowne

Liczba stron: 352

Gatunek: kryminał

 

Lisa Gray jest autorką czterech tomów cyklu kryminalnego o Jessice Shaw i jednego thrillera. Przez wiele lat pracowała jako dziennikarka w magazynie sportowym, od 2019 roku skupia się na pisaniu powieści. Jej książki zostały ciepło przyjęte przez czytelników, to przyjemne lektury na dwa-trzy wieczory.

Ja z jej piórem miałam przyjemność zetknąć się dopiero w tym roku, kiedy przy okazji premiery tomu czwartego serii zdecydowałam się na lekturę całości. Poprzednie recenzje możecie znaleźć tu: „We mgle” – klik!, „Ukryte”– klik!, „Bez powrotu” – klik!

 

Fabuła „Samotnych Serc” rozpoczyna się od spotkania Jessiki z nową zleceniodawczynią – Christine’ą Ryan. To około 50letnia kobieta, która prosi detektywkę o odnalezienie swojej przyjaciółki z młodości, Veroniki Lowe. Kobiety utraciły ze sobą kontakt kilkanaście lat temu, ale Christine właśnie teraz zaczęła się bać o jej bezpieczeństwo. Dlaczego? Bo w ten weekend we własnym domu zamordowana została Jordana Ford, żona seryjnego mordercy Travisa Deana Forda, który kilka lat temu został poddany karze śmierci. Wcześniej jednak to Veronica była partnerką Travisa, a nawet więcej – miała z nim dziecko. A Christine była tą, która nakłoniła Veronicę, by napisała list do któregoś z więźniów przez Klub Samotnych Serc, więc cała ta historia zaczęła się od niej, przez co czuje się odpowiedzialna za bezpieczeństwo przyjaciółki. Śmierć Jordany napawa ją strachem – kobietę zabito dokładnie tak, jak Travis mordował swoje ofiary… Możliwe jest więc, że i Veronica jest teraz w niebezpieczeństwie. Czy Jessice uda się ja odnaleźć? Zadanie wydaje się trudne, gdyż słuch o Veronice zaginął wiele lat temu, w Sieci też brakuje jakichkolwiek śladów…

 

Książka składa się z prologu i 40 rozdziałów rozpisanych na kilka postaci: Jessica, Pryce i Jordana wypowiadają się o współczesnych wydarzeniach, Veronica o tych z przełomu tysiąclecia. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narrator jest wszechwiedzący. Styl powieści jest prosty, skupiony na sprawie. Nie czuć w nim aż takiego luzu, jak w tomie poprzednim, choć możliwe, że jest to kwestia tłumaczenia – wszystkie wcześniejsze tomu tłumaczyła Marta Komorowska, a za ten wzięła się Joanna Golik-Skitał. Różnice są naprawdę nieznaczne, ale podczas lektury całej serii w krótkim czasie da się wyczuć tę zmianę. Choć oczywiście książkę nadal czyta się przyjemnie, płynnie i bez problemów.

 

W tym tomie najmocniej zaciekawił mnie temat, na którym autorka oparła swoją historię – mianowicie chodzi o fascynację seryjnymi mordercami. Poszukiwana Veronica lata temu jako młoda dziewczyna chwilę po zerwaniu z nie najlepiej traktującym ją chłopakiem, na poprawę humoru dała się namówić Christine na dołączenie do Klubu Samotnych Serc, który umożliwia korespondencję z wybranym przez każdą członkinię więźniem…

„Travis Dean Ford?  Zapomnij! To tak jakbyś wysłała maila do Matthew McConaugheya jako jego fanka i czekała, aż odpisze. Travis Dean Ford jest sławny. A raczej owiany złą sławą.”

W czasach sprzed internetu ogłoszenia więźniów chętnych do takich kontaktów rozprowadzane były w formie papierowej, w gazetach, później oczywiście przeniosło się to na stronę internetową. I już tu nasuwa się pytanie – dlaczego normalna, dobrze ucząca się dziewczyna z normalną przyszłością przed sobą miałaby chcieć kontaktować się z całkowicie obcym dla niej więźniem, a tym bardziej seryjnym mordercą? To temat, nad którym autorka pozwala nam się zastanowić, delikatnie tylko sugerując motywy Veroniki. Ogólnie ciekawe wydaje się zagadnienie – dlaczego w ogóle kobiety są chętne, by inicjować kontakty mężczyznami odsiadującymi wyroki?

„Dla większości tych kobiet pisanie do kogoś w więzieniu jest fantazjowaniem. Jak czytanie tych książek z serii ’50 twarzy Greya’. Jeśli gość nigdy nie wychodzi z więzienia, fantazja pozostaje fantazją.”

Prócz Veroniki mamy styczność z dwoma, a nawet trzema kobietami, które należały do tego klubu: Christine była tą, co Veronicę nakłoniła do przejrzenia gazetki, sama też wymieniała się korespondencją z jednym z więźniów, jednak ona nie uległa urokowi Klubu. Bibi to założycielka klubu, która swojego męża znała jeszcze zanim trafił do więzienia, jednak to tam w końcu wzięli ze sobą ślub. Mąż Bibi niedawno wyszedł z więzienia, więc możemy poznać historię też od tej strony – jak związek z kim, kto od lat siedział za kratkami, może wyglądać w świecie realnym – jak łatwo się domyśleć, dosyć odbiega od wyobrażeń…

Jest jeszcze Jordana, która wyszła za Travisa, gdy Veronica zniknęła, a która ze swojego związku zrobiła produkt medialny – napisała wiele książek o Travisie i jego życiu w więzieniu, chętnie udzielała wywiadów i brała udział w podcastach. Czytelnik aż zaczyna się zastanawiać jakie były jej motywacje…

 

Poza spojrzeniem na związki kobiet z przestępcami, warto też zwrócić uwagę na temat seryjnym morderców i rodzin ich ofiar. Tutaj, dzięki dochodzeniu Pryce’a, który zajmuje się morderstwem Jordany, możemy przyjrzeć się jak po tylu latach żyją rodziny ofiar Travisa – mężczyzna zabił 15 młodych kobiet. W książce pada kilka naprawdę ciekawych spostrzeżeń tyczących się wspomnianej fascynacji zbrodniami seryjnych morderców, na którymi warto się zastanowić…

„Nikt nigdy nie pamięta ofiar, prawda?! (…) Ford, Bundy, BTK, Gacy. Ich nazwiska znacie, prawda? Podajcie mi nazwisko choć jednej z ich ofiar.”

 Czytelnik obserwuje zatem śledztwo Pryce’a, który szuka mordercy Jordany oraz na śledztwie Jessiki, która poszukuje Veroniki. Obydwa poprowadzone są ciekawie, czytelnik odczuwa lekkie napięcie związane z zagadką, jak te dwie sprawy się łączą. Historia może nie jest mocno dynamiczna, ale jest w niej trochę zaskoczeń, a także finalny duży twist fabularny.

„W swojej pracy dość naoglądała się mrocznej strony ludzkości, by zajmować się nią jeszcze po godzinach. Nie oglądała kryminalnych filmów dokumentalnych ani nie słuchałam podcastów o tej tematyce. Nie czytała nawet powieści detektywistycznych. Gdy chciała się zrelaksować, piła dobrą szkocką i oglądała powtórki ‘Przyjaciół’.”

Co do postaci znanych już z serii, to w sumie w tym tomie niespecjalnie się na nich skupiamy. Jessica nadal mierzy się z własnymi uczuciami do Connora, prywatnego detektywa, w którego firmie teraz pracuje, a który ewidentnie posuwa się naprzód, choć jego emocje względem Jessiki nie do końca są jasne. Pryce z kolei zmierzy się ze sprawą, która napawa go obawą – w końcu jego córka jest w podobnym wieku co zamordowane przez Travisa dziewczyny…

 

Podsumowując, historia opowiedziana w „Samotnych Sercach” jest fascynująca ze względu na spojrzenie na związki z przestępcami, które zawiązane zostają dopiero po tym, jak ci trafili do więzienia. Obserwowanie Veroniki sprzed kilkunastu lat, a i poznawanie historii i motywacji Jordany są naprawdę zajmujące. Całą książkę czyta się dobrze, może nie przykuwa uwagi na tyle, by nie można się było od niej oderwać, ale rozrywkę zapewnia dobrą. Na pewno z chęcią sięgnę po kolejne książki tej autorki!

 

Moja ocena: 7/10

 

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem Słownym.

Książka dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!