"Świst umarłych" Graham Masterton

Autor: Graham Masterton

Tytuł: Świst umarłych

Cykl: Katie Maguire, tom 9

Tłumaczenie: Anna Esden-Tempska

Data premiery: 29.01.2020

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 448

Gatunek: kryminał/thriller

Graham Masterton to kolejne głośne nazwisko, które od lat przewija się na rynku czytelniczym. Pisarz brytyjskiego pochodzenia debiutował w 1979 roku. Od tego czasu wydał ponad 80 książek – poczynając od poradników seksuologicznych, przez horror, sagi historyczne, thrillery a nawet opowiadania dla dzieci. W całości jego książki sprzedały się w ponad 20 milionach egzemplarzy, zostały przetłumaczone na 18 języków, a w samej Polsce sprzedano ponad ich dwumilionowy nakład. Pisarz, swoją drogą, nie kryje swojej sympatii do naszego kraju, często go odwiedza, a jego żona na polskie korzenie. Masterton jest laureatem wielu nagród literackich, teraz głównie poświęca się pracy nad cyklem o policjantce Katie Maguire.

Dla mnie to było pierwsze spotkanie nie tylko z serią, ale ogólnie z twórczością autora. Nie miałam do niej specjalnych oczekiwań, nie wiedziałam nawet czego się spodziewać. Teraz, po lekturze, jestem bardzo ciekawa czy gdybym znała już serię i jej bohaterkę to czy książka spodobała mi się jeszcze mocniej?

„Świst umarłych” zaczyna się mocną sceną. Pewien irlandzki policjant zostaje porwany przez trzech zbirów w maskach. W tym czasie nadkomisarz Katie Maguire zostaje wezwana do morderstwa – ofiarą w swoim własnym domu padł znany biznesmen, który wydawał się być lubiany przez całą społeczność. W mieszkaniu nie ma żadnych śladów po mordercy, wygląda to na robotę profesjonalisty. Chwile później na rzadko odwiedzanym cmentarzu zostaje znalezione ciało bez głowy – w jego krtań wbity jest flet irlandzki… Szybko okazuje się, że jest to porwany wcześniej policjant. Za kilka dni miał zeznawać przed sądem na niekorzyść swoich policyjnych kolegów, zakładów więziennych i gangsterów. Kto go dopadł? Dlaczego został tak brutalnie potraktowany? I czy na tej zbrodni się zakończy?

Książka składa się z 45 rozdziałów. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, podąża za kilkoma znaczącymi dla fabuły postaciami. Styl jest surowy, trochę taki beznamiętny, co potęguje wrażenie makabry – opisy zbrodni szczególnie, ale także opisy ogólnie są bardzo szczegółowe, epatują brzydotą, wręcz wzbudzają niesmak – nie radzę przy tej książce czegokolwiek jeść. Jest brutalnie i dosadnie, pisarz nie przebiera w środkach, przedstawia wszystko od tej zdecydowanie brzydszej strony. Nigdy czegoś takiego jeszcze nie czytałam, więc zrobiło to na mnie piorunujące wrażenie.

„Pewnie ma paranoję. Ale lepiej mieć paranoję, niż dać sobie obciąć głowę.”

Nowością dla mnie była też główna postać. Katie ma stopień nadkomisarza – szczerze, chyba jeszcze nie czytałam kryminału, w których bohater miałby tak wysoki stopień. Wiąże się to z tym, że bohaterka prowadzi kilka spraw naraz, ma kilka zespołów śledczych, opowiada nie tylko za rozwiązanie spraw, ale i za wielu ludzi jej podległych. Dodatkowo jest kobietą na tak wysokim stanowisku, co ciągle zdarza się nieczęsto. To ciekawa bohaterka, widać, że jej życie nie było usłane różami, niemniej jednak ma za sobą sporo ciekawych historii – chciałabym je kiedyś poznać. Autor powieści bohaterki nie oszczędza, nie tylko rzuca ją w wir poplątanych śledztw i sporych komplikacji, ale i prywatne Katie musi się zmierzyć z kilkoma problemami sporej wagi. Kiedy mamy nadzieję, że może już w końcu coś się poukłada, autor doświadcza ją znowu. Oj, nie ma łatwego życia ta bohaterka, jednak wzbudza sympatię.

 „- … Wie pani, czasami myślę, co jest gorsze… być żywym i stale bać się śmierci czy nie żyć i nie musieć się już o nic martwić.- Może najlepiej nigdy się nie urodzić – odparła patolożka. – Wtedy nie trzeba by było odkrywać, jak bardzo okrutne może być życie.”

Co do akcji, to jak wspomniałam ze względu na to, że bohaterka prowadzi kilka śledztw, tak i czytelnik obserwuje kilka spraw. Historie mocno się przeplatają, co chwilę coś innego się dzieje. Czytelnik nie ma czasu na odpoczynek, akcja postępuje do przodu, a historia schodzi na coraz mroczniejsze i bardziej tragiczne tematy. Mimo wielu spraw, a tym samym dosyć powolnym rozkręcaniu się akcji (w końcu trzeba dobrze nakreślić kilka spraw naraz), historia dziwnie wciąga, ciężko książkę odłożyć. To dla mnie samej było sporym zaskoczeniem, bo czytając nie czułam specjalnej ekscytacji, jednak ciekawość, jak okazywało się przy próbie odłożenia książki, była naprawdę duża. Coś w tej historii jest takiego, że chce się więcej i więcej.

Oczywiście tematy poruszane w tym tomie są ciężkie i jest ich dużo. Główna część fabuły skupia się na pytaniu czy ważniejsza jest lojalność wobec kolegów po fachu, w tak zamkniętej społeczności jak policjanci, czy może krystaliczna uczciwość. Są łapówki, narkotyki i konszachty na wysokich szczeblach. Poza tym jest trochę o walkach psów i ich właścicielach, chociaż myślę, że ten temat był rozwinięty w którymś z tomów poprzednich. Jest też trochę o wyłudzaniu pieniędzy od osób starszych oraz przekrętach finansowych. To tylko kilka z tych ważniejszych spraw jakie autor porusza w fabule tego tomu. Dzieje się sporo.

„Złość ma swoje konsekwencje, Katie, nawet jeśli jest usprawiedliwiona. Powinienem był pojąć to dawno temu.”

Co było dla mnie ciekawe, to to, że akcja toczy się w Irlandii. Niewiele czytałam tego typu kryminałów, więc osadzenie akcji w tym miejscu było dla mnie powiewem świeżości. To bardzo zbite i pobożne środowisko, a zarazem pełne gangsterów i dziwnych bojowników. To był dla mnie inny świat, mroczny świat, ale wzbudzający spore zainteresowanie.

Podsumowując książka zrobiła na mnie duże wrażenie. Wątków było dużo, tematy poważne i istotne, bohaterka nieszablonowa, a styl i umiłowanie do makabry dosyć przerażające, ale i odświeżające. Mimo ogólnie panującej w powieści brzydoty, szokujących scen i opisów, muszę przyznać autorowi, że ma talent pisarski i nerwy ze stali. Dla mnie to było całkiem coś innego niż czytałam do tej pory i na pewno sięgnę w przyszłości po kolejne tomy tej serii. Chciałabym tylko mieć jeszcze czas, by nadrobić wszystkie osiem poprzednich.

Moja ocena: 8/10

Za egzemplarz książki do recenzji dziękuję Wydawnictwu Albatros!