"Bez przedawnienia" Katarzyna Żwirełło - patronacka recenzja przedpremierowa

Autor: Katarzyna Żwirełło

Tytuł: Bez przedawnienia

Cykl: Dwa bieguny, tom 1

Data premiery: 14.04.2022

Wydawnictwo: Dreams

Liczba stron: 364

Gatunek: kryminał policyjny

 

Katarzyna Żwirełło, której pióro poznałam ponad dwa lata temu pod pseudonimem Vera Eikon, na polskim rynku książki istnieje już od ponad 10 lat, a od 2016 zajmuje się gatunkiem powieści kryminalnej i sensacyjnej. Wtedy też autorka zdecydowała się na self-publishing i w taki sposób wydała całą swoją serię „Między prawami”, którą potem wznowiło Wydawnictwo Filia. Ja miałam tę przyjemność zapoznać się z całą serią, a nawet patronować ostatniemu tomowi, którym mocno mną wstrząsnął (recenzja – klik!). Teraz Żwirełło, już pod swoim prawdziwym nazwiskiem i ze współpracy z Wydawnictwem Dreams rozpoczyna nową serię kryminalną pt. „Dwa bieguny”. W określaniu gatunku podkreśliłam, że jest to kryminał policyjny, gdyż to właśnie na postaciach policjantów skupiamy się najmocniej.

 

Na nowo otwartym osiedlu, w nowiutkim, wczoraj oddanym do użytku mieszkaniu, właścicielka Martyna Zawadzka w czasie przybijania obrazów natyka się na coś dziwnego… Z dziury w ścianie, którą właśnie wywierciła zaczyna lecieć krew. Po przyjeździe policji okazuje się, że ktoś ukrył tam całkiem świeżego trupa… Czy odpowiada za to ekipa budowlana? Kim jest zamordowany człowiek? I dlaczego właśnie tam się znalazł? Śledztwo prowadzi młody aspirant Robert Buczak razem z Tosią Felińską. Obydwoje mają nadzieję, że właśnie dzięki tej sprawie wyrwą się z wezwań związanych z przemocą domową, i zaczną prawdziwą, poważną detektywistyczną karierę…

„Czy w każdym człowieku drzemie morderca, który może dojrzewać, przebudzać się stopniowo?”

Książka składa się z 63 rozdziałów, które tytułowane są krótkimi zdaniami z rozdziałów podkreślającymi co w danym fragmencie znajdziemy. Akcja powieści toczy się przede wszystkim aktualnie, jednak okazyjnie wracamy do wydarzeń przed około 20 lat, co oczywiście jest zaznaczone w tekście. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narrator jest wszechwiedzący, przedstawia zarówno zdarzenia, jak i myśli i odczucia postaci. Akcja powieści płynie wartko, a dialogów jest dużo i są bardzo ekspresyjne. Całość czyta się szybko i dobrze, a króciutkie rozdziały dodają poczucia dynamizmu.

„Ciągle to samo – miłość i pasja wypalone po latach wspólnego życia.

Przeciągnięte po zimnym bruku codzienności, wytarzane w błocie rozczarowań, przeżute i wyplute wraz z licznymi słowami nienawiści. (…)  Zawiedzione oczekiwania i życiowe porażki zawiązujące ciasno pętlę wokół szyi. Skok z dachu, strzał w głowę, połknięte tabletki. Śmierć od ciosu nożem, uduszenie poduszką, wypita trucizna. Tak wygląda chaos. Kiedy on wchodzi na scenę, my tracimy kontrolę. A gdy tracimy kontrolę, wątpimy w siebie i sens działania.”

Historia zaczyna się dwoma mocnymi akcentami – zbrodnia, którą popełniła ofiara przemocy domowej oraz zamurowany świeży trup w ścianie. Dalej natężenie zaskakującego oblicza zła wcale nie maleje – wartka akcja i częste twisty fabularne faktycznie trzymają w przyjemnym napięciu. Świat, jaki Żwirełło przedstawia w swoich powieściach zawsze jest trudny, brudny, pełen zła. I ta książka nie jest wyjątkiem. Już sama przemocy domowa, która tak naprawdę jest tematem w tle, przede wszystkim uzasadniającym kreację postaci Roberta, jest przedstawiona rzetelnie i poruszająco. Historia zmusza do większej wrażliwości społecznej, do tego, by zwracać uwagę na to, co dzieje się obok nas.

„(…) każdy zdrowy na umyśle człowiek instynktownie ucieka od źródła zagrożenia. Każdy zdrowy na umyśle człowiek, walczy o życie… a jednak wiedział, że prześladowane kobiety nieraz zbyt długo trwają w roli ofiary i każdego dnia, powoli, prawie niezauważalnie, umierają…”

W tym brudnym i złym świecie, jest jednak garstka ludzi, którzy nie dają się zbrukać. To policjanci z powołania, którzy w imię dobra wstąpili do służby. Jednym z nich jest właśnie główny bohater Robert, który mimo że nie jest postacią krystalicznie czystą, jest młody i tak naprawdę dopiero się uczy, to jednak kompas moralny ma dobrze ustawiony. Pewnie po części jest to zasługa Alana Berga, który dwadzieścia lat temu pomógł Robertowi i jej matce wyrwać się z rąk oprawcy, jakim był jego ojciec, a i od tego czasu cały czas się o chłopaka troszczył. To jego mentor, do którego zwraca się i w tej sprawie.

Bo, mimo że jest to nowa seria, to spotykamy tu zatrzęsienie postaci, które gdzieś tam przewijały się przez serię „Między prawami”. Tu ścierają się młodzi policjanci ze starymi wygami, a i historie z przeszłości w końcu wypływają na wierzch… Wszystko oczywiście opisane jest tak, by nowy czytelnik w niczym się nie pogubił, a dla fanów poprzedniej serii to dodatkowa, spora atrakcja. Prócz Berga jest tu dwóch czy trzech policjantów starej daty, którzy biorą aktywny udział w tym śledztwie, a i kilku ich przeciwników odgrywa pewną rolę. Głos jednak przede wszystkim oddany jest młodemu pokoleniu, które reprezentuje Robert i Tosia.

„Dorósł, ale niewiele się zmieniło. Wprawdzie nabrał nieco dojrzałości, pewnej rezerwy wobec życia, jakby uświadomił sobie jego kruchość i nieprzewidywalność, a to z kolei doprowadziło do dostrzegania w świecie niepojętego chaosu.”

Intryga kryminalna utkana jest z dużą precyzją. Autorka ciągle podrzuca jakieś tropy, ciągłe twisty powodują, że tak naprawdę trudno zgadnąć czy mamy tu jedną zagadkę kryminalną, w której wszystko się łączy, czy może dwie, a może trzeba na to wszystko jeszcze inaczej spojrzeć? Momentami mocno wsiąkamy w sprawy policyjne i relacje między policjantami, którzy również przedstawiają całą szerokość pojęcia moralności i sprawiedliwości. Są to sprawy skomplikowane, sięgające głęboko, angażujące wiele osób, którym nie do końca wiadomo czy można ufać. Akcję trzeba więc śledzić bardzo uważne, a każda jedna dekoncentracja może pozbawić ważnego elementu potrzebnego do zrozumienia całości.

 

Książka w dużej mierze skupia się też na pojęciu sprawiedliwości i płaceniu za dokonane krzywdy. Bo czy system prawny faktycznie jest sprawiedliwy? Czy faktycznie broni tych, których powinien? Już historia ze wstępu jest niejednoznaczna pod względem prawości, wskazuje, że prawo nie zawsze działa tak, jak powinno. Gdzie zatem nadzieja?

„– No właśnie… A co, jeśli to było sprawiedliwe? (…)

– (…) moim zadaniem nie jest podejmowanie decyzji o tym, jak i kogo należy ukarać za zbrodnię. Moim i twoim zadaniem jest zbieranie dowodów i doprowadzenie podejrzanego przed sąd.”

Podsumowując, biorąc się za lekturą „Bez przedawnienia” nastawcie się na kryminał, w którym dużo się dzieje, a postacie są bardzo ekspresyjne, ludzkie – mają swoje dobre i złe strony, demony, z którymi się zmagają. Mnie momentami Robert lekko denerwował, tak samo jak towarzysząca mu Tosia, jednak ich czasami nielogiczne zachowania tłumaczę sobie ich młodym wiekiem. To obiecujące postacie i jestem ogromnie ciekawa, jak ich kreacja rozwinie się w tomach kolejnych. Dla mnie frajdą było poczytać o nowych losach znanych już postaci, a i dodatek w postaci papugi, która w pewnym momencie pojawia się w fabule. Dobrze spędziłam z książką czas, to zajmująca lektura i obiecujący początek serii. Czekam na więcej!

 

Moja ocena: 7/10

 

Za możliwość zapoznania się z lekturą przedpremierowo oraz objęcia jej swoim patronatem medialnym dziękuję Wydawnictwu Dreams!

Książka dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!