"Po moim trupie" Jeffrey Archer

Autor: Jeffrey Archer

Tytuł: Po moim trupie

Cykl: William Warwick, tom 4

Tłumaczenie: Maciej Szymański

Data premiery: 10.10.2023

Wydawnictwo: Rebis

Liczba stron: 320

Gatunek:  powieść detektywistyczna / kryminalna

 

Jeffrey Archer to brytyjski autor powieści kryminalnych i sensacyjnych, który na rynku książki działa już ćwierć wieku, jego powieści cieszą się dużą popularnością, część została zekranizowana, a jego nazwisko znane jest na cały świat. Ale to nie jego jedyne umiejętności – jeszcze zanim zajął się pisaniem, uprawiał biegi, później, jak w czasie swojej kariery pisarskiej zajmował się również polityką, te zajęcie jednak zakończyło się fiaskiem, gdy autor został oskarżony i skazany za krzywoprzysięstwo. A jednak, nawet pobyt w więzieniu wykorzystał do pisania, co zaowocowało publikacją trzech tomów Dzienników Więziennych. Teraz już w mocno dojrzałym wieku autor zajmuje się tylko pisaniem, a jego najnowszym cyklem jest ten o funkcjonariuszu Scotland Yardu Williamie Warwicku. Tom pierwszy otwiera jasny komunikat, że cykl będzie skupiał się na tej postaci. I faktycznie tak jest, dlatego też polecam czytać go w kolejności chronologicznej. Ja zrobiłam to w przeciągu ostatniego miesiąca, więc o wcześniejszych tomach możecie poczytać tu: „Nic bez ryzyka” – klik!, „Ukryte na widoku” – klik!, „Przymknięte oko sprawiedliwości”– klik!

 

Anglia, koniec lat 80tych. William pnie się po szczeblach kariery, właśnie awansował na stanowisko starszego inspektora, a jego przełożony zwany Jastrzębiem przymierza się do tego, by oddać mu swój stołek i pójść na zasłużoną emeryturę. Teraz jednak William wybiera się na krótki urlop wraz ze swoją żoną Beth – w ostatniej chwili dostali bilety na rejs do Ameryki od starej znajomej Christiny, byłej żony zmarłego oszusta Milesa Faulknera, która w tym czasie ma brać ślub z kapitanem Nevillem. W czasie podróży William zaprzyjaźnia się z młodym chłopakiem, który kiedyś ma przejąć wielki rodzinny majątek, ale sam marzy o karierze agenta służ specjalnych. W czasie rejsu dochodzi do zbrodni, a w międzyczasie William orientuje się, że Faulkner jednak żyje i prawdopodobnie to właśnie on bierze teraz ślub z Christiną... W czasie, kiedy on przemierza Atlantyk, jego zespół w Scotland Yardzie zamierza przyjrzeć się starym morderstwom, które łączy jedno – stary przebiegły prawnik Faulknera, Booth Watson...

 

Książka rozpisana jest na 30 rozdziałów, z czego każdy składa się z krótszych scenek naprzemiennie opisujących losy kilkorga bohaterów, przez co książkę czyta się i wygodnie, i z zaciekawieniem – czytelnik ma wrażenie, że dzięki takiej narracji ma pełny obraz sytuacji. Narracja prowadzona jest w trzeciej osobie czasu przeszłego, narrator wszechwiedzący przestawia historię z punktu widzenia Williama, jego zespołu, byłego funkcjonariusza Lamonta i postaci powiązanych z Faulknerem. Styl powieści jest bardzo przyjemny, lekko starodawny, bardzo brytyjski z tą ich dobrze znaną zabawnie-ironiczną nutą. Książka pisana jest jak stara dobra powieść kryminalna – nie ma tu specjalnie brutalności, rozlewu krwi, jest dobra, solidna zagadka i wzbudzający sympatię bohaterowie.

 

Przyznam, że przy czwartym spotkaniu z cyklem, wracam do jego postaci już jak do starych dobrych przyjaciół. Z przyjemnością śledzę rozwój rodziny Williama, jak odnajduje się w roli ojca i męża. Jednak William to przede wszystkim policjant, detektyw, który gdy złapie trop, to nie odpuści. Scotland Yard pokłada w nim nadzieję, dzięki jego inteligencji, ale i racjonalnego podejściu może zajść naprawdę daleko, a jego współpracownicy go w tym wspierają – jest sympatyczny, gra zespołowo, słucha tego, co inni mają do powiedzenia, kto więc nie chciałby takiego szefa. Jego żona Beth to złota kobieta, wyrozumiała, pewnie dlatego, że i ona nie wyobraża sobie życia bez swojej pracy – jest kustoszką w galerii sztuki, przez co ciągle wikła się w tematy kolekcji malarskiej, którą dysponuje i z którą robi przeklęty Faulkner i jego żona. W tym tomie też mamy przyjemność przyjrzeć się bliżej postaci, która do tej pory działała pod przykrywką, a zatem i za wiele w cyklu się nie pojawiała, a teraz wraca oficjalnie do zespołu. Ogólnie kreacje postaci może nie są bardzo drobiazgowe, ale każda ma w sobie coś charakterystycznego, za co możemy ją polubić, lub znielubić – to drugie tyczy się prawnika i samego Faulknera.

Z postaciami mocno powiązane są dialogi, jakie między sobą prowadzą – w zespole Williama czuć tą bliskość i zażyłość jego członków, to jedna wielka całkiem wyrozumiała rodzina, której celem najwyższym jest złapanie i zamknięcie na długo Faulknera. Dialogi są lekkie, przyjemne, nieraz podszyte fajną dawką humoru, sporo mówią nam o postaciach.

 

Jak już wspomniałam, nie jest to typowa powieść kryminalna, czyli nie skupiamy się na wyłącznie jednej sprawie, a raczej kontynuujemy wątki z tomów poprzednich, dochodzi też nowy dotyczący morderstw. Zatem w książce dużo się dzieje, a choć tempo akcji daje uczucie umiarkowane, to nie brak i dynamicznych akcji – są pościgi i tajne inwigilacje. Intryga tego tomu zbudowana jest solidnie, jest przemyślana i choć dzieli się na kilka spraw, a zatem nie mogą być one specjalnie skomplikowane, to wzbudza zaciekawienie i napięcie w czytelniku.

W tym tomie powraca mocny motyw sztuki, część fabuły i akcji kryminalnej kręci się znowu wokół obrazów. Jest trochę ciekawostek o artystach, jest trochę o ich niebotycznych cenach, a i prawie jakie obowiązuje, gdy w grę wchodzą dobra narodowe. Dla mnie to zawsze mocno fascynujący temat!

 

Na koniec wspomnę jeszcze o miejscu akcji, gdyż tym razem nie jesteśmy tylko w Anglii. Historia zaczyna się na Atlantyku, co wprowadza klimat rodem z Titanica, później przelatujemy przez kilka krajów, by ostatecznie trafić do Hiszpanii. Część akcji w ogóle rozgrywa się na lotniskach, miejscu ciekawym jeśli rozpatrywać je pod względem działań policyjnych.

 

Podsumowując, „Po moim trupie” to doskonała kontynuacja serii z Williamem Warwickiem. Historia jest zajmująca, wielowątkowa, ale pisana tak fajnym, lekkim, nasuwającym na myśl dawne czasy stylem, że jej lektura to czysta przyjemność. Są momenty dynamiczne, pełne napięcia, są też chwile wytchnienia, chwile na zwyczajne pośmianie się. Powieść kryminalna w starym stylu, dokładnie takie lubię czytać! Już nie mogę się doczekać tłumaczenia tomu kolejnego!

 

Moja ocena: 8/10

 

Recenzja powstała we współpracy z Domem Wydawniczym Rebis.  

Dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!