"Ostatnie piętro" Louise Candlish

 

Autor: Louise Candlish

Tytuł: Ostatnie piętro

Tłumaczenie: Beata Słama

Data premiery: 12.01.2022

Wydawnictwo: Muza

Liczba stron: 384

Gatunek: thriller psychologiczny

 

Na nową książkę brytyjskiej pisarki Louise Candlish czekałam z ciekawością. Mimo że autorka na swoim koncie ma szesnaście powieści, z czego pięć zostało wydane w Polsce, ja z jej piórem spotkałam się tylko raz, przy thrillerze z nurtu domestic noir pt. „Tuż za ścianą” (recenzja – klik!). Wspominam naprawdę bardzo dobrze! Teraz, przy „Ostatnim piętrze” utwierdziłam się w przekonaniu, że jej książki zdecydowanie trafiają w moje gusta czytelnicze.

 

Główny trzon historii „Ostatniego piętra” toczy się w 2019 roku. Ellen Saint, kobieta po 40stce, jest projektantką oświetlenia. Podczas jednej z wizyt u klientki w londyńskim wieżowcu zauważa przez okno młodego mężczyznę stojącego na tarasie najwyższego w tej dzielnicy budynku. Mimo dzielącej ich odległości jest pewna, że wie kto to jest – Kieran Watts, dawny przyjaciel jej syna, który, jak jest przekonana, nie żyje od dwóch lat. Jak to więc możliwe, że widzi go całego i zdrowego, a do tego wszystkiego naprawdę bogatego? Ellen, po pierwszym szoku, postanawia dowiedzieć się co się wydarzyło dwa lata temu. Jej obsesja zaczyna się na nowo… Obsesja, która narodziła się pięć lat temu, w momencie, gdy w życiu jej syna pojawił się Kieran. Do czego ta znajomość doprowadziła? Dlaczego uczucia Ellen do tego chłopaka są tak wszechogarniające?

„W tej książce nie ma zbyt wielu uścisków i pocałunków. Tak, niestety, jest, gdy pisze się o nienawiści.”

Książka składa się z czterech części – pierwsza i trzecia przedstawione są przez Ellen, druga i czwarta przez Vica. Te przedstawione z punktu widzenia Ellen są w narracji pierwszoosobowej czasu teraźniejszego i przeszłego i składają się na 39 rozdziały jej własnej powieści, wspomnień, które spisała. Fragmenty przedstawione przez Vica nie są numerowane, mają tylko oznaczenia czasu i przedstawione są w narracji trzecioosobowej czasu teraźniejszego, gdy mowa o wydarzeniach z 2019 oraz czasu przeszłego, gdy mowa o latach wcześniejszych. Pomiędzy tymi wszystkimi rozdziałami upchnięte są też fragmenty artykułu do „Sunday Times” zatytułowanego „Czas zabijania”. Styl powieści jest lekko dopasowany do każdego z narratorów, mam wrażenie, że Ellen wypowiada się z trochę lżejszym stylu, stosuje delikatną ironię.

„– To było naprawdę groźne. (…) pokazał mi jeszcze środkowy palec. (…)

- Ale dlaczego miałby to robić?

- Nie mam pojęcia. Bezinteresowna złośliwość? Przecież nie zrobiłam niczego, co mogłoby go obrazić.

- Może źle to zrozumiałaś? – zasugerował Justin. (Przysięgam, na moim nagrobku będzie widniało epitafium ‘Tu leży Ellen Saint. Może coś źle zrozumiała’)."

Książkę czyta się z lekkością, rozdziały nie są długie, przez co lektura jest bardzo wygodna, a przedstawienie historii z kilku punktów widzenia wprowadza czytelnika w wątpliwości komu tak naprawdę można ufać…

 

Z jeden strony mamy Ellen, która od początku nie ukrywa, że jest osobą wrażliwą i łatwo fiksującą się na jednym temacie. W roku 2019 poznajemy ją w momencie, który wywraca jej świat do góry nogami, burzy to, w co kobieta wierzyła od dobrych dwóch lat. W tym czasie zaczęła godzić się z tym co się stało, jednak teraz okazuje się, że wcale tego robić nie powinna, bo sprawiedliwości nigdy nie stała się zadość… To, jak Ellen opowiada o tym, co dzieje się teraz i o tym, co działo się pięć lat temu wydaje się szczere i prawdziwe, czytelnik czuje, że kobieta niczego przed nim nie ukrywa. Obserwujemy jak po kilku latach spokoju znowu zaczyna go burzyć, owładnięta tylko jedną myślą… To postać pełna bólu, uparta i zawzięta w swoich postanowieniach, przekonana o ich słuszności. Jej emocje wydają się jednak zrozumiałe, gdy już dowiadujemy się co kobieta przeszła. A przynajmniej do pewnego momentu, bo Ellen zbliża się do punktu granicznego… Czy to co planuje, to po prostu wymierzenie sprawiedliwości czy jednak coś innego?

 

Z drugiej strony jest Vic, który stoi po stronie Ellen, ale wydaje się patrzeć na sytuację nieco racjonalniej, jest w stanie dopuścić myśl, że może w swoim postrzeganiu nie ma racji. Dzięki jego relacji czytelnik może na wszystko spojrzeć nieco inaczej i zastanowić się czy faktycznie punkt widzenia Ellen jest właściwy. Vic to ojciec jej syna, jej były partner, z którym rozstała się, gdy chłopiec poszedł do szkoły, po czym wyszła za Justina, z którym mają kilka lat młodszą córkę. Kontakt Vica z Ellen jednak nigdy się nie urwał, razem w zgodzie wychowywali Lucasa zapewniając mu naprzemiennie opiekę. Jest to więc mężczyzna, który dobrze Ellen zna, który wie, jak radzić sobie z jej obsesjami. No właśnie, czy nowo odnaleziony Kieran to jej obsesja?

 

Kieran to postać dosyć tajemnicza. Kilka lat temu zaprzyjaźnił się z Lucasem i już na wstępie nie zrobił na Ellen dobrego wrażenia. Po kilku dziwnych incydentach i w końcu tragedii, do której doszło w tej rodzinie, Ellen oceniła go jako potwora, zło wcielone, wytrawnego manipulatora i egoistę. Czy jednak to jest faktyczny obraz tego chłopca czy postrzeganie przez matkę owładniętą poszukiwaniem sprawiedliwości za wyrządzone krzywdy?

 

Sytuacja, w której autorka postawiała bohaterów, zmusza do chwili refleksji. Nad sprawiedliwością, chęcią zemsty, wyrzutami sumienia, obsesją i po prostu postrzeganiem innych z własnego punktu widzenia. To nie są tematy łatwe, szczególnie, gdy ukazane przez pryzmat cierpiącej matki. Czy mamy więc prawo oceniać? Co my zrobilibyśmy będąc na miejscu Ellen? Czy jesteśmy tak na sto procent pewni, że nie to samo?

„W mieszkaniu rozbrzmiewa jakaś gówniana medytacyjna muzyka, harfy i – jak to się nazywa? – dzwonki. A on ma ochotę na coś z jęczącymi metalowymi gitarami, na muzykę, przy której wyrzuca się telewizor przez okno.”

Intryga powieści opiera się na tajemnicy przeszłości i przyszłości oraz niepewności w tym, kto ma rację. Czytelnik cały czas się waha, czeka w zawieszeniu – co się stanie dalej? Do czego posunie się Ellen? I co się stało wtedy, kilka lat temu? Dlaczego to właśnie Kieran ponosi całą winę? I czy ponosi? To wzbudza przyjemny dreszczyk emocji, który trzyma czytelnika w zaciekawieniu przez całą lekturę.

„(…) a on po raz setny dziwi się, że ona wszystko akceptuje, ponieważ wszystko – każdy wybuch gniewu, każda błędna ocena – ma psychologiczne uzasadnienie i zasługuje na współczucie.”

Po lekturze dwóch książek Louise Candlish mogę stwierdzić, że autorka ma dar do przedstawiania skomplikowanych psychologicznie postaci. Jej książki są tym bardziej fascynujące, gdyż jej bohaterowie to zwykli ludzie, dokładnie tacy jak my. Nie ma tu brutalnych morderców, psychopatów. Jest człowiek i jego emocje, które w pewnych sytuacjach kierują w zaskakującą stronę… I tak jest i tym razem. To jak Candlish oddaje zachowanie i myśli swoich bohaterów, jak dobrze wchodzi w ich głowę i zgrabnie, zrozumiale to wszystko opisuje, to naprawdę majstersztyk. Jeśli więc tak jak ja wolicie skupiać się na warstwie psychologicznej i nie potrzebujecie szaleńczą pędzącej akcji, by docenić lekturę, to „Ostatnie piętro” na pewno Was zadowoli.

 

Moja ocena: 8/10

 

Za możliwość zapoznania się z lekturą dziękuję Wydawnictwu Muza!

Książka dostępna jest też w abonamencie 

Dodaj na półkę - klik!

Podoba Ci się to, co robię?

Wesprzyj mnie na patronite.pl/kryminalnatalerzu i dołącz do grona moich Patronów!